Το πνεύμα ενός αληθινού μαχητή… Ενός πολεμιστή με το ψυχικό βάθος να αντισταθεί σε κάθε λογής αντιξοότητα, κάποιου που αρνείται να τα παρατήσει, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Το πνεύμα ενός ανθρώπου που, σε συνδυασμό με τα επιδέξια εργαλεία του αψηφά το “αδύνατον”, πολλές φορές κρυμμένος μέσα στο σκότος των μικρών νυχτερινών ωρών που καμουφλάρουν τις μυστικιστικές δραστηριότητές του. Το πνεύμα ενός ανθρώπου που θα φέρει εις πέρας την αποστολή, ό,τι και να συμβαίνει γύρω του. Ίσως ο τίτλος του παιχνιδιού ήδη να έχει προδώσει την ιδιότητα του ανθρώπου στον οποίον αναφέρομαι αλλά αν ακόμη αναρωτιέστε, υπάρχει άραγε κάποιος που να ενσαρκώνει περισσότερο αυτές τις αρετές από τον… game reviewer;
Οκ, η παραπάνω παράγραφος ίσως να ήταν λίγο αποπλανητική αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, συμβαίνουν αυτά. Τυχαίο παράδειγμα, μία εταιρεία μπορεί να προωθήσει το παιχνίδι της ως Metroidvania απλά και μόνο επειδή είναι ένα 2D action side-scroller, κάτι που μιας και αναφέρθηκε αξίζει περαιτέρω επεξήγηση παρακάτω, οπότε δώστε μου λίγη υπομονή, μερικές παραγράφους και τα χάπια μου, μιας και αυτό το review είναι χορηγούμενο από μία ίωση που μου έμεινε πολύ περισσότερο από το The Spirit of the Samurai.
Προτού προχωρήσουμε στο review όμως, είναι απαραίτητο να εξηγήσω πως ένα παιχνίδι πεντέμιση ωρών μου πήρε 14 ώρες μέχρι να φτάσω τα end credits. Παίζοντας την pre-release beta, άφησα το The Spirit of the Samurai ακριβώς πριν το τελευταίο boss για να το ολοκληρώσω μετά την επιστροφή μου από ένα ταξίδι. Επιστρέφοντας με μία ίωση και πολλά μαγνητάκια, παρατήρησα ότι το παιχνίδι ήταν πλέον στην έκδοση 1.00. Έτοιμος λοιπόν να το ολοκληρώσω, το save μου είχε εξαφανιστεί άρα ή το τελευταίο boss θα με στοίχειωνε για πάντα τα κρύα βράδια του χειμώνα σαν τα δύο μαθήματα που χρωστάω για πτυχίο ή θα αναγκαζόμουν να ξεκινήσω το παιχνίδι από την αρχή, ώστε να δω και αν υπήρξαν κάποιες αξιόλογες διαφορές από την beta. Διαβάζοντας ξανά την αρχή αυτού του review λοιπόν, είναι εμφανές ποιο μονοπάτι ακολούθησα. Και ακόμη αναρωτιέμαι αν το μετανιώνω ή όχι.
To The Spirit of the Samurai είναι ενα 2D action side-scroller, και ένα αρκετά καλό παράδειγμα που εξηγεί γιατί όλα τα 2D side-scrollers δεν είναι απαραίτητα και Metroidvanias. Για να θεωρηθεί ένα παιχνίδι Metroidvania (γνωστά και ως Igavania), δηλαδή απόγονος του είδους των κλασικών Super Metroid και Castlevania: Symphony of the Night, συνήθως θα είναι ένα 2D μη γραμμικό παιχνίδι που βασίζεται πολύ σε RPG μηχανισμούς και powerups που επιστρέφουν τον παίχτη σε περιοχές που δεν μπορούσε προηγουμένως να διασχίσει. Αντιθέτως, η δημιουργία της Digital Mind πέφτει σε κάθε παγίδα που θα μπορούσε να πέσει, παρατώντας πολύ γρήγορα οποιαδήποτε προσπάθεια για κάτι φρέσκο, με αποτέλεσμα να επαναπαύεται σε επαναλαμβανόμενες μάχες με τα ίδια και τα ίδια mobs, σε έναν πλήρως γραμμικό 2D κόσμο.
Μέσω της διήγησης μίας ιστορίας, πρωταγωνιστής μας είναι ο Takeshi, ένας σαμουράι που πολύ γρήγορα καλείται να υπερασπιστεί το χωριό του από ορδές νεκρών και τεράτων, εμπνευσμένων από την ιαπωνική μυθολογία. Ο Takeshi δεν καταφέρνει, ούτε προσπαθεί ιδιαίτερα, να μείνει αξιομνημόνευτος ως χαρακτήρας οπότε η μόνη του χρήση στον κόσμο του παιχνιδιού είναι να δρα ως το avatar του παίχτη. Η ιστορία έχει λίγες ανατροπές, αν και είναι δύσκολο να νοιαστεί κανείς ιδιαίτερα για τους χαρακτήρες και τον κόσμο, θυσιάζοντας το κομμάτι της αφήγησης στον βωμό του gameplay. Και σε ένα παιχνίδι όπως το The Spirit of the Samurai, περιέργως είμαι οκ με αυτό. Η ιστορία δρα ως ένας απλοϊκός άξονας για να προχωρήσει το παιχνίδι και παρόλο που σε καμία περίπτωση δεν θα την αποκαλούσα καλή, σίγουρα δεν την θεώρησα καθόλου κακή.
Το gameplay βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο combat, σε συνδυασμό με το περιστασιακό απαίσιο platforming. Το σύστημα μάχης είναι από τα λίγα φρέσκα πράγματα στο The Spirit of the Samurai, καθώς δίνει τη δυνατότητα customization των combos με διάφορες κινήσεις που ο Takeshi είτε βρίσκει στην εξερεύνηση, είτε ξεκλειδώνει μέσω level ups. Το leveling system είναι απλό, σε κάθε level up ο παίχτης έχει τρεις πόντους στη διάθεσή του να κατανείμει στα τέσσερα attributes: strength, dexterity, resistance και bow. Ήδη μία πολύ σημαντική βελτίωση στο full release είναι ότι πλέον το παιχνίδι σώζει την πρόοδο μετά το level up σε αντίθεση με την beta, που χρειάστηκε να κάνω το ίδιο level up απανωτά λόγω συχνών θανάτων.
Ο χειρισμός των επιθέσεων γίνεται με το δεξί stick, δίνοντας την κατεύθυνση και την επιλογή της κίνησης που μπορεί να επιλέξει ο Takeshi από το combo creator menu, ένα σύστημα που επιτρέπει στον παίχτη να αλλάξει τα μέρη των combos. Πέρα από το σπαθί, ο Takeshi έχει επίσης και ένα τόξο για μακρινότερες επιθέσεις, κάτι που μπορεί να γίνει χρήσιμο κυρίως για τους ranged εχθρούς που ρίχνουν ένα life orb στον Takeshi όσο και να έχει μεγαλώσει τα στατιστικά του, και ένα ικανοποιητικό parry που δίνει τον απαραίτητο χρόνο για μία καλή επίθεση. Ίσως η μεγαλύτερη καινοτομία του Spirit of the Samurai είναι η συγχώνευση του health bar και της stamina σε μια απλή μπάρα που το παιχνίδι αποκαλεί Resistance bar. Αυτή η μπάρα χρησιμοποιείται ως η μπάρα από την οποία δανείζεται ο Takeshi για να τρέξει (τύπου Stamina bar), αλλά ταυτόχρονα και ως το ίδιο το health bar του. Κάθε φορά που αυτή η μπάρα πέφτει στο 0, μετά από κάποια επιτυχημένη επίθεση εχθρού, ο Takeshi χάνει το ένα από τα τρία life orbs του και αν χάσει και τα τρία, πεθαίνει. Είναι ένα σύστημα που μπορεί να ακούγεται περίπλοκο αλλά το παιχνίδι το εξηγεί τέλεια μέσα στο gameplay και γίνεται ενστικτωδώς κατανοητό αμέσως.
Μιας και μιλήσαμε προηγουμένως για αποπλάνηση, το παιχνίδι προωθήθηκε ως Metroidvania το οποίο προσφέρει τρία διαφορετικά είδη gameplay, κάτι που δεν είναι ακριβώς ψέμα αλλά δεν είναι και ακριβώς αλήθεια. Πέρα από τον Takeshi, ο παίχτης θα έχει στη διάθεσή του για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μία γάτα, η οποία βασίζεται στο stealth, και ενός πνεύματος Kodama, του οποίου το gameplay μοιάζει κάπως με του Takeshi αλλά έχει κάποιες διαφορές. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι ισόποσα αυτά τα τμήματα, με καθαρό πρωταγωνιστή τον Takeshi τόσο σε χρόνο όσο και σε ποιότητα gameplay, με τα κομμάτια της γάτας και του Kodama να κάνουν το παιχνίδι αμιγώς χειρότερο, παρατείνοντας το playtime με τους χειρότερους πιθανούς τρόπους.
Όσον αφορά την εξερεύνηση, δεν υπάρχει εξερεύνηση, κάτι εξαιρετικά απογοητευτικό για παιχνίδι που τολμά να αυτοαποκαλείται Metroidvania. Στις αρχές φαίνεται ότι ίσως πάει να γίνει μία προσπάθεια αλλά πολύ σύντομα κάπου κάτι χάθηκε, με το level design να ουρλιάζει ‘Έλα μωρέ, δε βαριέσαι’ μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Έχω διαβάσει λιγότερο γραμμικά βιβλία από το πώς αντιμετωπίζει το level design το The Spirit of the Samurai. Και φυσικά μην περιμένετε puzzles ή επιστροφή σε περιοχές που ο Takeshi δεν είχε πρόσβαση προηγουμένως.
Οπτικά, η Digital Mind έχει ακολουθήσει μία stop motion αισθητική για το Spirit of the Samurai, κάνοντας με να αναρωτιέμαι πως γίνεται κάθε φορά τα μόνα παιχνίδια που ακολουθούν αυτή την πανέμορφη τεχνική να είναι αυτά που δεν θα έπρεπε να το κάνουν. Διότι ναι, το stop motion μπορεί να είναι φανταστικό σε πολλά οπτικά μέσα, ακόμα και σε παιχνίδια, προϋποθέτει όμως άψογο τεχνικό performance, κάτι που δυστυχώς λείπει από το The Spirit of the Samurai. Κατά τη διάρκεια του gameplay μου στην beta, ίσως λόγω memory leaks, το παιχνίδι έφτασε να είναι άκρως unplayable με framerate που μπορείς να μετρήσεις με τα δάχτυλα του ενός χεριού. Στην δε έκδοση 1.00 σίγουρα υπήρξε μία βελτίωση αλλά και πάλι, είναι ξεκάθαρο ότι το συνεχόμενο gameplay έχει βαριές συνέπειες στο performance και είναι απαραίτητο ένα restart μετά από λίγες ώρες.
Κάνοντας το δεύτερο μου playthrough σε ένα μεγάλο session, το combat έφτασε σε σημείο να σέρνεται και σε συνδυασμό με το stop motion και τα combat slowdowns όταν ο Takeshi αποφεύγει, ένιωθα ότι κοιτούσα καρτ ποστάλ πολύ περισσότερο από το ότι έπαιζα κάποιο παιχνίδι. Stop motion και κακό framerate δεν είναι κανένα iconic duo, κάτι σαν σοκολάτα με ψάρι, ένα πράγμα και συνολικά ένα πάρα πολύ κακό experience. Όσον αφορά τα 3D cinematics του παιχνιδιού, προσωπικά τα βρήκα λιγάκι φτηνά και αντί να καταφέρουν να προσφέρουν κάτι στο σύνολο, μάλλον τελικά παίρνουν από αυτό.
Εκεί που αξίζει το Spirit of the Samurai είναι στην ατμόσφαιρα και στα γραφικά, με πανέμορφα character designs που ξεχωρίζουν από το σύνολο. Τα περιβάλλοντα είναι όμορφα αν και εχθρικά με το προσκήνιο να μασκάρει συχνά τον Takeshi και το gameplay, κάτι που δεν είμαι βέβαιος αν έγινε επίτηδες για την έξτρα δυσκολία ή καταλάθος. Η διαφορά του beta playthrough μου στα 1.440p λόγω ενός bug με το 1.00 session μου στα 4Κ δεν ήταν τεράστια στα μάτια μου, κυρίως λόγω του φιλμικού κόκκου που απλώς κάνει το παιχνίδι να φαίνεται βρώμικο, χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα απενεργοποίησης. Γενικότερα, τα options του παιχνιδιού είναι φτωχά και οι μηδαμινές επιλογές προσβασιμότητας, όπως η έλλειψη επιλογής bind κίνησης στο d-pad χτίζουν την τέλεια γέφυρα για να φτάσω στον τελικό προορισμό μου, τα απαράδεκτα controls.
Θα περίμενε κανείς ότι ως samurai, η κινησιολογία του Takeshi θα ήταν κομψή, σβέλτα και γεμάτη χάρη. Στην πραγματικότητα, ο Takeshi κινείται σαν να σηκώθηκε μόλις από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, έχοντας κάνει επιλογές που θα μετανιώνει τις επόμενες βδομάδες πάνω στη ζυγαριά του.Είναι κοινώς αποδεκτό ότι στα 2D side-scrollers, ο βέλτιστος χειρισμός γίνεται με το D-pad καθώς τα analog sticks δεν είναι πλήρως αξιόπιστα. Στο Spirit of the Samurai είναι τόσο επώδυνα αληθινό αυτό που σε κάθε άλμα του Takeshi κρατούσα την αναπνοή μου, δάγκωνα τα νύχια μου και φώναζα ‘Έλα μπάρμπα, λίγο πιο ψηλά’. Ακόμα και η γάτα, η ΓΑΤΑ επαναλαμβάνω, κινείται με τη σβελτάδα μίας μαούνας κολλημένης στον βάλτο.
Όσον αφορά τη δυσκολία του παιχνιδιού, το The Spirit of the Samurai θυμίζει κάτι από παλιές εποχές, εποχές Sega Genesis και SNES. Φυσικά, αυτό είναι κομπλιμέντο καθώς μπορεί οι περισσότεροι εχθροί να γίνονται αρκετά spongy ώρες ώρες, αλλά σε γενικές γραμμές το παιχνίδι είναι κυρίως δίκαιο. Παρά την συχνή του τάση για Takeshi sandwiches, δηλαδή να περικυκλώνει τον παίχτη με εχθρούς και από τις δύο πλευρές, η εμπειρία μου στην 1.00 κυκλοφορία ήταν σκάλες ανώτερη από εκείνη της beta και μπορώ να πω ότι αυτή τη στιγμή η δυσκολία είναι ισορροπημένη για τις 6 ώρες gameplay που διαρκεί.
Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Kwalee.
Εν τέλει, νομίζω ότι δεν μετανιώνω που χάθηκε το save μου, ακόμη και πριν ακριβώς το τελευταίο boss. Η εμπειρία μου με την έκδοση 1.00 ήταν τόσο ανώτερη από την beta, που πιστεύω πως άξιζε τον κόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι προτείνω το The Spirit of the Samurai ως την καλύτερη επιλογή σε κάποιον που θέλει ένα καλό samurai game. Δεν θα ήταν μέσα στα 20 πρώτα παιχνίδια που θα πρότεινα για κάτι τέτοιο, ειδικά προτού κάποιος παίξει το Trek to Yomi που είναι ένα πολύ καλύτερο Spirit of the Samurai. Αλλά αν ποτέ πέσει στο δρόμο σας σε αρκετά χαμηλότερη τιμή από την τωρινή, δεν είναι και οι χειρότερες 6 ώρες που μπορεί να περάσει κανείς με ένα παιχνίδι.
VIA: Πηγή Άρθρου
Greek Live Channels Όλα τα Ελληνικά κανάλια: Βρίσκεστε μακριά από το σπίτι ή δεν έχετε πρόσβαση σε τηλεόραση; Το IPTV σας επιτρέπει να παρακολουθείτε όλα τα Ελληνικά κανάλια και άλλο περιεχόμενο από οποιαδήποτε συσκευή συνδεδεμένη στο διαδίκτυο. Αν θες πρόσβαση σε όλα τα Ελληνικά κανάλια Πατήστε Εδώ
Ακολουθήστε το TechFreak.GR στο Google News για να μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις τεχνολογίας.
