Η αναζήτηση του Χόλιγουντ για νέα τέρατα: Ο Wolf Man

Δράκουλας. Το Τέρας του Φρανκενστάιν. Ο Αόρατος Άνθρωπος. Η Μούμια. Και μην ξεχνάμε τον Λυκάνθρωπο.

Αλλά πώς ένας σκηνοθέτης όπως ο Whannell κάνει το σύγχρονο κοινό να ενδιαφέρεται για άλλη μια ταινία λυκανθρώπου, πόσο μάλλον για τον Wolf Man ως χαρακτήρα; Πώς όλοι αυτοί οι σκηνοθέτες, όπως λέει ο Whannell, κάνουν τα κλασικά τέρατα τρομακτικά και ξανά επίκαιρα;

Λοιπόν, πιάστε τις δάδες σας, μαζέψτε το ακόνιτο σας και ετοιμάστε τα παλούκια σας – και την ικανότητά σας να διαβάζετε τις μεταφορές πίσω από τις ιστορίες των τέρατων – γιατί μιλήσαμε με τον Whannell για τις επιρροές των κλασικών ταινιών τέρατων στο έργο του, πώς να αναβιώσουν αγαπημένα πλάσματα όπως το “Wolf Man” το 2025 και γιατί πρέπει να σας ενδιαφέρει!

Ενώ οι ταινίες λυκανθρώπων χρονολογούνται από την εποχή του βωβού κινηματογράφου, η πρώτη κινηματογραφική ταινία λυκανθρώπου όπως τη γνωρίζουμε σήμερα ήρθε με το “Werewolf of London” του 1934. Με πρωταγωνιστή τον Henry Hull ως βοτανολόγο μεταμορφωμένο σε λυκάνθρωπο, η παραγωγή της Universal Pictures παρουσιάζει έναν αρκετά ανθρώπινο λυκάνθρωπο, ή τουλάχιστον έναν λιγότερο τριχωτό Λυκάνθρωπο από την εκδοχή του τέρατος του Lon Chaney, Jr. που θα ακολουθούσε το 1941 στο “The Wolf Man”.

Ο Chaney, Jr. πρωταγωνιστεί ως Lawrence “Larry” Talbot, ένας μεγάλος γλυκός τύπος που έχει την ατυχία να τον δαγκώσει ο Bela Lugosi και να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο. Αυτή η πιο συμπαθητική εκδοχή του χαρακτήρα του Λυκάνθρωπου ήταν επιτυχία και ο Talbot θα επέστρεφε για αρκετές συνέχειες με άλλα τέρατα. Πράγματι, αυτή η εκδοχή του παραδοσιακού χαρακτήρα του Λυκάνθρωπου αποδείχθηκε ότι είναι η πιο διαρκής στις δεκαετίες που ακολούθησαν.

Αλλά ακόμα και τότε, ο Leigh Whannell ήξερε ότι χρειαζόταν κάτι περισσότερο από έναν τύπο καλυμμένο με γούνα αν επρόκειτο να μοντερνοποιήσει αυτό το συγκεκριμένο τέρας.

“Είδα αυτήν την αρχική ταινία”, θυμάται ο σκηνοθέτης. “Την είχα δει πολύ καιρό πριν, αλλά την ξαναείδα και σκεφτόμουν, ‘Δεν θέλω να προσαρμόσω αυτήν την ιστορία κατά γράμμα. Πρέπει να σκεφτώ πού βρίσκεται η ταινία μου σε αυτό το πάνθεον’. Είναι μια μακρά ιστορία αυτού του χαρακτήρα. Και αυτό που έπρεπε να καταλάβω ήταν, ‘Ποια είναι η προσέγγιση που μπορώ να ακολουθήσω για να επαναπροσδιορίσω αυτόν τον χαρακτήρα;’ Δεν είναι ότι θέλω να τον αλλάξω ριζικά. Θέλω να δώσω στους θαυμαστές αυτού του χαρακτήρα αυτό που ψάχνουν”.

Επιστρέφοντας στον (τριχωτό) πυρήνα

Ο Whannell έχει ένα ιστορικό όταν πρόκειται να καταλάβει όχι μόνο τι θέλει το κοινό, αλλά και πώς να φέρει κάτι νέο σε μια παλιά ιστορία. Η μεγάλη του επιτυχία στο Χόλιγουντ ήταν ως σεναριογράφος και δημιουργός της πρώτης ταινίας “Saw” μαζί με τον φίλο του,James Wan. Αυτό φυσικά οδήγησε σε μια σειρά ταινιών τρόμου, συμπεριλαμβανομένης της συγγραφής και σκηνοθεσίας του “The Invisible Man” του 2020, στην οποία πρωταγωνίστησε η Elisabeth Moss και έφερε μια σύγχρονη ματιά θεματικής συνάφειας στην κλασική ιστορία.

Έτσι, όταν επρόκειτο να μοντερνοποιήσει το “Wolf Man”, ο σκηνοθέτης ήξερε ότι χρειαζόταν όχι μόνο τον παράγοντα φόβου στην ταινία, αλλά έπρεπε επίσης να δώσει στους θεατές έναν λόγο να ενδιαφέρονται για ακόμα μια εκδοχή αυτής της ιστορίας.

“Η μεγαλύτερη υπηρεσία που μπορώ να κάνω στους θαυμαστές του ‘Wolf Man’, ή οποιουδήποτε τέρατος, είναι να το κάνω τρομακτικό και σχετικό”, λέει ο Whannell. “Αυτό είναι που θέλουν, σωστά; Δεν είσαι εκεί για ένα μάθημα ιστορίας, δεν είσαι εκεί για να δεις κάποιον να αποτίει φόρο τιμής στον αγαπημένο σου χαρακτήρα. Όλα αυτά είναι μόνο διακόσμηση”.

Και με αυτή τη διακόσμηση έρχεται ο κίνδυνος ο χαρακτήρας να γίνει λίγο πολύ οικείος και επομένως λίγο πολύ ασφαλής. Το επόμενο πράγμα που ξέρεις, βρίσκεσαι στην περιοχή “Leslie Nielsen/Dracula: Dead and Loving It”. Αυτά είναι τέρατα, άλλωστε.

“Για μένα, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να επιστρέψεις σε αυτό το πυρήνα, αυτό το βασικό πράγμα, γιατί αυτοί οι χαρακτήρες υπάρχουν εδώ και τόσο πολύ καιρό, έχουν αραιωθεί από τον ποπ πολιτισμό”, λέει. “Ο Dracula είναι ένας κίτς χαρακτήρας κατά κάποιο τρόπο, η προσέγγιση. ‘Θέλω να πιω το αίμα σου’, σωστά; Μέχρι να δεις έναν σκηνοθέτη όπως ο Robert Eggers να έρχεται, ή τον Francis Coppola. Αυτοί οι άνθρωποι δεν το προσεγγίζουν έτσι. Παίρνουν το πρωτότυπο υλικό πολύ σοβαρά. Αυτό είναι που πρέπει να κάνεις, νομίζω, για το σύγχρονο κοινό αν θέλεις οι άνθρωποι να ταυτιστούν με την ταινία”.

Δεν χρειάζεται να κοιτάξετε μακριά από το “Nosferatu” του Robert Eggers, ένα remake μιας ταινίας της Σιωπηλής Εποχής που έγινε μία από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της περασμένης εορταστικής περιόδου και αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία εισπράξεων για την Focus Features.

Βρίσκοντας τον λύκο μέσα στον άνθρωπο

Στην ταινία του Whannell, οι Christopher Abbott και Julia Garner πρωταγωνιστούν ως το παντρεμένο ζευγάρι Blake και Charlotte. Μετά τη μετακόμιση με την μικρή τους κόρη στο αγροτικό σπίτι της οικογένειας στο Όρεγκον, ο Blake δέχεται επίθεση από έναν… λοιπόν, ξέρετε πώς πάει αυτό. Ή μήπως όχι;

“Επιβραδύνω τα πάντα, προσπαθώντας να δω τα πράγματα από μέσα του λύκου, γιατί αυτό ήταν αυτό που ένιωθα ότι δεν είχα δει, ελπίζω”, λέει ο σκηνοθέτης για την προσέγγισή του στην απεικόνιση ενός λυκάνθρωπου. “Η μεγαλύτερη μου επιθυμία για αυτήν την ταινία είναι οι άνθρωποι να βγουν από αυτήν, ελπίζω να φοβηθούν και ίσως να συγκινηθούν, αλλά και να βγουν και να πουν, ‘Ω, δεν είχα δει αυτήν την εκδοχή του Λυκάνθρωπου πριν'”.

Φυσικά, υπάρχουν ορισμένα – ας τα πούμε κλισέ – που είναι απαραίτητα για έναν εμβληματικό χαρακτήρα ή μυθολογία όπως ο Λυκάνθρωπος. Για τον Whannell, η σκηνή της μεταμόρφωσης δεν ήταν απλώς κάτι που έπρεπε να συμπεριληφθεί, αλλά ήταν επίσης μια ευκαιρία να εξορύξει μερικά από τα θεματικά στοιχεία που επιδίωκε με την ταινία του.

“Η ιδέα της μεταμόρφωσης, είναι αυτή η ιδέα ότι μετατρέπεσαι σε κάτι ανεξέλεγκτο;” λέει. “Αυτός είναι ο πυρήνας του χαρακτήρα του Λυκάνθρωπου. Όλες οι ταινίες με Λυκάνθρωπο που έχω αγαπήσει, από το “American Werewolf in London” μέχρι το “The Howling”, αφορούν όλες αυτήν την ιδέα ότι χάνεις τον έλεγχο. Το “American Werewolf in London” το χρησιμοποιεί για κωμικό αποτέλεσμα. Ξυπνάει στο ζωολογικό κήπο, είναι γυμνός, κλέβει αυτά τα μπαλόνια. Αλλά αν αφαιρέσεις το χιούμορ, είναι μια ιδέα ότι ξυπνάς και δεν ξέρεις τι έκανες”.

Και έτσι ο Whannell εμβαθύνει σε αυτήν την ιδέα, αλλά αντί να την κάνει γελοία, χρησιμοποιεί την έννοια ενός χαρακτήρα που δεν ξέρει τι έκανε ως τρόπο αντιμετώπισης μιας πραγματικής – αν όχι πιο τρομακτικής – έννοιας από αυτήν ενός Λυκάνθρωπου.

“Χρησιμοποιούσα την κατανόηση του κοινού για αυτό, αλλά αντί να έχω κάποιον να ξυπνάει, ήθελα να είναι μια αργή κάθοδος από την οποία ίσως δεν επέστρεφες”, εξηγεί ο Whannell. “Επειδή η ασθένεια για μένα, μια εκφυλιστική ασθένεια που σου κλέβει τους αγαπημένους σου, αυτό ήταν πραγματικά αυτό που βρισκόταν κάτω από αυτήν την έκδοσή του για μένα”.

Τιμώντας τα τέρατα του παρελθόντος

Φυσικά, δεν μπορείς να διαμορφώσεις ένα νέο μέλλον για τα κλασικά τέρατα χωρίς να αναγνωρίσεις τα επιτεύγματα των φαντασμάτων, των βαμπίρ και των τεράτων που ήρθαν πριν. Από το πάνθεον των Τεράτων της Universal μέχρι τα remake άλλων εμβληματικών πλασμάτων, οι σημερινοί σκηνοθέτες έχουν μια πληθώρα εμπνεύσεων για να αντλήσουν. Και σίγουρα, το έργο του θρύλου του μακιγιάζ Rick Baker στο “American Werewolf in London” είναι ένα από τα κύρια σημεία αναφοράς των κινηματογραφικών τεράτων.

“Είναι ένα πρότυπο και μπορεί να είναι το υψηλότερο σημείο των πρακτικών εφέ όλων των εποχών, πιθανώς”, λέει ο Whannell. “Ήταν τόσο σπουδαίο που ένιωσα ότι δεν υπάρχει λόγος να το ανταγωνιστώ. Είναι καλύτερο να το επανεφεύρεις παρά να το μιμηθείς”.

Ο σκηνοθέτης εκτιμά επίσης πολύ το “The Thing” του John Carpenter, το οποίο βαθμολογεί ως το καλύτερο remake τρόμου όλων των εποχών, και το αριστούργημα body horror του David Cronenberg του 1986, “The Fly”, είναι δεύτερο για αυτόν. Ίσως όχι εκπληκτικά, και οι δύο ταινίες αφορούν τρομακτικές μεταμορφώσεις.

“Απλώς λατρεύω αυτό που έκανε ο David Cronenberg με το ‘The Fly’ και δεν είχα δει τα πρωτότυπα αυτών των ταινιών την εποχή που είδα αυτές τις ταινίες για πρώτη φορά”, λέει. “Έτσι για μένα, το ‘The Thing’ ήταν πρωτότυπο. Δεν σκεφτόμουν την παλαιότερη έκδοση. Στα μεταγενέστερα χρόνια, τα βλέπεις, αναπληρώνεις την ιστορία τρόμου σου, αλλά μεγάλωσα με αυτά”.

Και φυσικά αυτή η συζήτηση θα ήταν ελλιπής αν δεν αγγίζαμε το νέο “Nosferatu”, το οποίο είναι ένα remake όχι μόνο του κλασικού γερμανικού εξπρεσιονιστικού φιλμ του 1922, αλλά και της εκδοχής του Werner Herzog του 1979… και οι δύο είναι προσαρμογές του “Dracula”.

“Μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε ο Robert Eggers”, λέει ο Whannell. “Είναι πάντα καλό όταν το πρωτότυπο υλικό έχει μεγάλη απόσταση. Όπως το ‘The Thing’, ένιωσα ότι η αρχική ταινία, ήταν ασπρόμαυρη, τα εφέ ήταν πολύ πιο απτά. Υπήρχε πολύς χώρος για τον John Carpenter να το επαναπροσδιορίσει στον χρόνο. Τα remake, καθώς περνούν τα χρόνια, τα remake φαίνεται να συμβαίνουν με όλο και μικρότερα χρονικά διαστήματα. Θα ξανακάνουν μια ταινία από 10 χρόνια πριν και θα πουν, ‘Ουάου’. Νιώθω ότι υπήρχε αρκετή απόσταση με το ‘The Fly’ και το ‘The Thing’ για να το κάνουν πραγματικά αυτό. Και σίγουρα με το ‘Nosferatu’ είναι μια σιωπηλή ταινία, οπότε ποια καλύτερη ταινία; Επειδή τώρα, παίζει με στοιχεία που δεν έπαιζαν. Τώρα, μπορεί να του δώσει μια εντελώς διαφορετική γλώσσα”.

Αλλά εσείς τι πιστεύετε για τις πιο πρόσφατες προσπάθειες του Χόλιγουντ στις μεταφορές ταινιών κλασικών τερατα; Ας συζητήσουμε στα σχόλια!

Συνέντευξη από τον Tom Jorgensen.