Empire of the Ants Single-Player Campaign Review

Μπορεί να είναι ωραίο στην όψη, αλλά το single-player campaign του Empire of the Ants είναι δυστυχώς απαίσιο και βαρετό. Διαρκεί περίπου 12 ώρες με αποστολές που είτε είναι υπερβολικά εύκολες, λόγω της παθητικής εχθρικής AI που δεν ξέρει καν πώς να ενισχύσει τα στρατεύματά του, είτε αφόρητα δύσκολες, ενώ δεν υπάρχει καν η δυνατότητα να σώσετε την πρόοδό σας κατά τη διάρκεια της αποστολής. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι υπάρχει μία αποστολή, κατά την οποία εννέα κύματα εχθρών κάνουν spawn και επιτίθενται από όλες τις κατευθύνσεις και αποτυγχάνετε αμέσως αν χάσετε τον έλεγχο έστω και μιας από τις επτά φωλιές που πρέπει να υπερασπιστείτε. Όπως είναι φυσικό, είναι τόσες πολλές που είναι αδύνατο να τις αναβαθμίσετε όλες με αποτελεσματικές άμυνες. Το τελευταίο κύμα εχθρών είναι πραγματικά φονικό, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να ξαναπαίξω από την αρχή πολλές φορές την ίδια αποστολή μόνο και μόνο για να ξεπεράσω τις τελευταίες δύσκολες στιγμές όπου οι εχθροί έρχονται σε αρκετά μεγάλους αριθμούς ώστε να αποτελούν απειλή.

Πέρα από αυτές τις αποστολές μάχης, συναντάμε και κάποιες ακόμα όπου ελέγχετε ένα και μοναδικό μυρμήγκι και κυνηγάτε μικροσκοπικά ζωύφια, τα οποία συνήθως καμουφλάρονται πολύ αποτελεσματικά χάρη στο ρεαλιστικό art style, σε έναν μεγάλο χάρτη. Καθοδηγείστε μόνο από έναν μη κατευθυντικό αισθητήρα προσέγγισης, οπότε πρέπει να μυρίσετε τα νύχια σας για να εντοπίσετε κάθε έντομο. Υπάρχουν επίσης και ορισμένες κατ΄ ευφημισμό “stealth” αποστολές, στις οποίες καλείστε να σαρώσετε τις εχθρικές λεγεώνες. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική συνέπεια αν οι εχθροί σας εντοπίσουν ή αν πεθάνετε. Άλλες πάλι φορές καλείστε να πιάσετε πεταλούδες ή πυγολαμπίδες, οι οποίες όμως πετάνε μακριά μόλις τις πλησιάσετε. Ο μόνος τρόπος για να τις πιάσετε είναι να περιμένετε να επαναλάβουν το scripted pattern της κίνησής τους, ώστε να προσγειωθούν μπροστά σας, κάτι που είναι αφόρητα βαρετό.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι μπορείτε να σκαρφαλώνετε σε οποιοδήποτε αντικείμενο και να περπατάτε στο ταβάνι, είναι παράδοξο το γεγονός ότι μόνο μερικές από τις αποστολές σας επιτρέπουν να χρησιμοποιήσετε αυτή την ικανότητα, και αυτές που σας επιτρέπουν εντάσσονται στην πιο βαρετή κατηφορία που δεν περιλαμβάνει καθόλου μάχες. Υπήρξε μόνο μια αποστολή όπου οι μονάδες μου πολεμούσαν ανάποδα, η οποία ήταν πολύ αστεία επειδή έπεφταν βροχή τα πτώματα των νεκρών μυρμηγκιών. Παρομοίως, το μόνο πράγμα που κάνει το Empire of the Ants με την εντυπωσιακή αίσθηση της κλίμακας είναι να σας δώσει μερικά αντικείμενα – όπως ένα γυάλινο μπουκάλι ή μια καμηλοπάρδαλη – για να τρέχετε τριγύρω, μαζεύοντας μικρά λαμπερά πράγματα καθώς τα εξερευνάτε. Αυτό μπορεί να θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο τα αληθινά μυρμήγκια καταλαβαίνουν αν ένα αντικείμενο είναι κάτι που θέλουν να φάνε, αλλά δεν νομίζω ότι τα μυρμήγκια το κάνουν αυτό για διασκέδαση, και ούτε εγώ το διασκεδάζω πολύ.

Δεν είστε αναγκασμένοι να κάνετε όλες αυτές τις αποστολές για να ολοκληρώσετε το campaign – επιλέγετε αποστολές μιλώντας σε μυρμήγκια που σας αναθέτουν αποστολές σε μια σειρά από κεντρικά hubs – αλλά δεν συνιστώ καμία από αυτές ή το campaign γενικότερα.

Το άλλο πράγμα που κάνετε σε αυτά τα hubs είναι να μιλάτε με μυρμήγκια. Δεν έχω διαβάσει τα βιβλία στα οποία βασίζεται το Empire of the Ants, αλλά αν πιστέψω τη σύνοψη της Wikipedia, η ιστορία αυτού του παιχνιδιού δεν έχει καμία σχέση με τα βιβλία, επειδή δεν υπάρχουν ανθρώπινοι χαρακτήρες ή μυστικά όπλα μυρμηγκιών που να την κάνουν έστω και ελάχιστα ενδιαφέρουσα. Ακόμα και ο εμφύλιος πόλεμος των μυρμηγκιών που ξεσπά τελειώνει σχεδόν το ίδιο απότομα με την έναρξή του.