Δημιουργικές λύσεις για απασχολημένους ερευνητές

Η τέχνη και η επιστήμη έχουν μακρά και αλληλένδετη ιστορία. Κατά τη διάρκεια του πενταετούς ερευνητικού του ταξιδιού στις HMS BeagleΟ Κάρολος Δαρβίνος σχεδίασε τους δικούς του σπίνους. και η Marianne North, η σύγχρονη του, ήταν και παραγωγική ζωγράφος και βοτανολόγος που δημιούργησε μια ειδική γκαλερί στο Royal Botanic Gardens, Kew, στο Λονδίνο. Οι καλλιτεχνικές τους προσπάθειες, καθώς και αυτές άλλων ερευνητών, καταδεικνύουν ότι η σύνδεση μεταξύ επιστήμης και τέχνης είναι πιο βαθιά από την απλή αναπαράσταση του κόσμου γύρω μας – και τα δύο πεδία εμπνέονται από την αναζήτηση της αλήθειας.

Τα εκπαιδευτικά συστήματα δημιουργούνται συχνά για να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι αν κάνεις το ένα, δεν χρειάζεσαι το άλλο. Ωστόσο, γίνεται όλο και πιο σαφές στους συγγραφείς ότι τα ίδια εργαλεία δημιουργικότητας, κριτικής σκέψης, επίλυσης προβλημάτων και αμφισβήτησης του status quo απαιτούνται και για τα δύο.

Γνωριστήκαμε πριν από περίπου 15 χρόνια σε γάμο ενός φίλου, τρώγοντας ψητό γουρουνιού στη σκιά του Scafell Pike, ενός βουνού στην περιοχή Lake District, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ παρακολουθούμε τα αντίστοιχα νήπια μας. Μας ενώνει το πάθος για το κρίκετ, το BBC Radio Ειδικός αγώνας δοκιμής και το παράλογο. Ενώ μιλούσαμε για τις αντίστοιχες σταδιοδρομίες μας (η RT εργάζεται σε εικονογράφηση, η JT στην ανοσολογία), εντοπίσαμε μια σειρά από κοινές πρακτικές που μας βοηθούν στην αναζήτηση ιδεών. Για να διευρύνουμε το δίκτυο, στη συνέχεια πήραμε συνεντεύξεις από άλλους σε δημιουργικούς τομείς για περαιτέρω συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να περάσουμε τα όρια μεταξύ τέχνης και επιστήμης.

Ενσωματώσαμε τις συμβουλές που λάβαμε από ανθρώπους που εργάζονται στη μουσική, τη λογοτεχνία, το σόου μπίζνες και την κωμωδία σε αυτό το κομμάτι, μαζί με τις συνοδευτικές εικονογραφήσεις, για να βοηθήσουμε τους επιστήμονες να φτάσουν στο δημιουργικό τους αποκορύφωμα.

Ρύθμιση νευρώνων με τον τρόπο σας

Το πρώτο πράγμα στο οποίο συμφωνήσαμε είναι η νοοτροπία. Για να συμβεί η δημιουργικότητα, ανακαλύπτουμε και οι δύο ότι ο εγκέφαλός μας πρέπει να βρίσκεται σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, που μερικές φορές αναφέρεται ως το δίκτυο προεπιλεγμένης λειτουργίας1. Αυτή είναι η ονειροπόληση, η αποσυνδετική κατάσταση στην οποία εμφανίζονται ελεύθερες ιδέες και μπορούν να γίνουν απροσδόκητες συνδέσεις.

Δημιουργικές ανακαλύψεις, στιγμές εύρηκα ή ιδέες για ευχετήριες κάρτες με θέμα το τυρί (εάν είστε RT) έρχονται όταν προηγουμένως μη συνδεδεμένες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων συνδέονται με νέους και ενδιαφέροντες τρόπους.

Και δεν μπορείτε πραγματικά να κάνετε τίποτα για να αναγκάσετε αυτές τις συνδέσεις να συμβούν, κάτι που μπορεί να είναι απογοητευτικό όταν βρίσκεστε μπροστά σε μια προθεσμία. Ο Βρετανός πανκ/λαϊκός τραγουδιστής και τραγουδοποιός Frank Turner μας είπε: «Η δημιουργική μου διαδικασία είναι σαν το ψάρεμα: βρίσκεις τη θέση σου δίπλα στο ποτάμι και ρίχνεις το δόλωμα σου και μετά περιμένεις να δεις τι θα έρθει. Καλές και κακές μέρες.”

Εφαρμόζοντας τις σκέψεις του Turner για τη συγγραφή τραγουδιών στη σύνταξη μιας ακαδημαϊκής εργασίας, μπορεί να σκεφτείτε ότι η προσπάθεια να συγκρατήσετε 30 λεπτά γραφής μεταξύ των βημάτων επώασης στο εργαστήριο είναι χρονικά αποδοτική, αλλά διαπιστώνουμε ότι αυτό το είδος προσέγγισης δεν λειτουργεί ποτέ. Η γνωστική εναλλαγή μεταξύ της προσοχής στη λεπτομέρεια που απαιτείται για την εκτέλεση εργαστηριακών εργασιών, έτσι ώστε να μην χάσετε το ίχνος του εάν προσθέσατε το σωστό αντιδραστήριο στο τελευταίο από τα 96 πανομοιότυπα φρεάτια και η κατάσταση διαχωρισμού ελεύθερης ροής που απαιτείται για τη δημιουργία πλησιάζει αδύνατος. Για να είναι αποδοτική από άποψη χρόνου, η JT έμαθε να καλύπτει τα κενά στην εργαστηριακή εργασία με τη βαρετή εργασία διαχειριστή που απαιτεί χρόνο αλλά δεν χρειάζεται δημιουργικότητα.

Χρόνος και τόπος

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τη νοοτροπία είναι το μέρος? ορισμένοι χώροι προσφέρονται καλύτερα για δημιουργικότητα. Αλλά δεν είναι μια λύση «ένα μέγεθος για όλους». Ο JT έγραψε πολλά από το πρώτο προσχέδιο του νέου του βιβλίου Ζήστε για πάντα; στο μετρό του Λονδίνου, πιθανώς επειδή δεν υπάρχει απόσπαση της προσοχής από το Διαδίκτυο.

Ο χρόνος είναι μια άλλη βασική μεταβλητή. Υπάρχουν περίοδοι που οι άνθρωποι είναι πιο παραγωγικοί. Συζητώντας τις περιόδους αιχμής της παραγωγικότητας, εντοπίσαμε ώρες της ημέρας κατά τις οποίες οι ιδέες έρχονται πιο εύκολα. Το υπόβαθρο αυτών είναι οι κιρκάδιοι ρυθμοί: υπάρχουν πραγματικά οι κορυδαλλοί (άνθρωποι που είναι στα καλύτερά τους το πρωί) και οι κουκουβάγιες (που κορυφώνονται αργότερα μέσα στην ημέρα). Ο χρονότυπος, ή η ημερήσια προτίμηση, οφείλεται σε μεταλλάξεις στα γονίδια του ρολογιού2.

Χωρίς την καθοδήγηση του Ήλιου και άλλων ενδείξεων, τα ρολόγια του σώματός μας επαναφέρονται σε μια γενετικά καθορισμένη διάρκεια ημέρας που μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 24,1 ωρών στους κορυδαλλούς και 24,3 ωρών στις κουκουβάγιες. Ένα τεστ γενετικού προσυμπτωματικού ελέγχου επί πληρωμή αποκάλυψε ότι η «φυσική» ώρα για να ξυπνήσει ο JT είναι στις 07:42. Αυτές οι προτιμήσεις αντικατοπτρίζονται σε ένα ερωτηματολόγιο πρωί-βράδυ3: η JT βαθμολογήθηκε ως ενδιάμεσος και η RT ήταν «μέτρια πρωινή».

Το να γνωρίζετε τις προτιμήσεις σας και στη συνέχεια να δημιουργείτε ρουτίνες γύρω από αυτές βοηθάει. Η Helen Fields, συγγραφέας της σειράς θρίλερ DI Callanach, μας είπε: «Φροντίζω να έχω ζεστό τσάι μπροστά μου και να παίζω την ίδια μουσική λίστα αναπαραγωγής ξανά και ξανά. Νομίζω ότι έχει διδάξει τον εγκέφαλό μου – εδώ είμαστε, μπείτε στη θέση, ξέρετε τι πρόκειται να συμβεί – και τότε είναι που έρχεται η εστίαση. Αισθάνεται το ίδιο με έναν αθλητή που περνά τα ίδια βήματα πριν ξεκινήσει έναν αγώνα».

Ανεξάρτητα από το πόσο τέλεια νοοτροπία, πόσο καλά προετοιμασμένος ο χώρος, πόσο έχετε αποκλείσει τους περισπασμούς, υπάρχουν μέρες που απλά δεν λειτουργεί. Κάθεσαι εκεί και το μόνο που καταλήγεις είναι τσαλακωμένα φύλλα χαρτιού, άδειοι καμβάδες ή κενά αρχεία κειμένου. Αλλά αυτό που είναι δύσκολο να πει κανείς είναι αν αυτές οι μέρες είναι πραγματικά χαμένες. Όταν οι ιδέες σταματούν, και οι δύο διαπιστώνουμε ότι βοηθάει να απομακρυνθούμε από το γραφείο. Πηγαίνετε μια βόλτα, ακόμα κι αν είναι στο πιο μικρό δωμάτιο του σπιτιού. Οι περισσότερες από τις καλύτερες ιδέες έρχονται όταν απομακρύνεστε.

Ben Willbond, ηθοποιός και σεναριογράφος της παιδικής κωμικής τηλεοπτικής σειράς του BBC Φρικτές Ιστορίεςμας είπε: «Το τρέξιμο με βοηθά να ξεδιαλύνω δημιουργικά προβλήματα. παρέχει έναν ξεχωριστό χρόνο για σκέψη». Διαχωρίζοντας τον εαυτό του από τη δουλειά, μπορεί να καθαρίσει το κεφάλι του και να ξεκλειδώσει το πρόβλημα.

Κάνουμε το ίδιο: ο RT περπατά στους λόφους Pennine κοντά στο σπίτι του στη βόρεια Αγγλία, συλλογιζόμενος λογοπαίγνια για την παρμεζάνα. Ο JT τρέχει μέσα από το Hyde Park του Λονδίνου, κυνηγώντας σκίουρους και φευγαλέες υποθέσεις.

Σκιαγραφώντας τα πράγματα

Και οι δύο χρησιμοποιούμε τακτικά ένα μεγάλο σημειωματάριο που λειτουργεί ως χώρος εργασίας. Σε αυτό, οι ιδέες μπορούν να συνδυάζονται με άλλες ιδέες. Τα σκίτσα του RT δεν είναι γεμάτα από παρθένες αποδόσεις του Μιχαήλ Άγγελου Δαβίδ; είναι ακατάστατα χωνευτήρια με χάρτες μυαλού, απόπειρες σταυρόλεξων, doodles και λίστες αγορών. Αυτή η τυχαία φύση βοηθά στην ενεργοποίηση ασυνήθιστων συνδέσεων.