Το “Castlevania: Nocturne” γρήγορα μετατράπηκε σε μια σειρά με φθίνουσες αποδόσεις. Ενώ η δεύτερη σεζόν είναι λογικά καλά εφοδιασμένη τόσο με γοητεία, όσο και με συγκινήσεις, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται λιγότερο προσηλωμένη στο βάθος και το σκοτάδι που έχουμε συνηθίσει από τις μεταφορές των περιπετειών της οικογένειας Belmont κατά των βαμπίρ. Δεν είναι όμως όλα κακά: οι εξαιρετικές φωνητικές ερμηνείες και μια χούφτα εμπνευσμένες σκηνές μάχης συμβάλλουν στην αντιστάθμευση της καταπιεστικής βαρεμάρας της σεζόν. Αλλά έχουν εξαφανιστεί οι εντυπώσεις της πρώτης σεζόν ότι το “Nocturne” θα βελτιωνόταν μόνο καθώς θα προχωρούσε βαθύτερα στις πλοκές του “Castlevania: Rondo of Blood” και του “Castlevania: Symphony of the Night” – το ίδιο και η αίσθηση ότι αυτή η στιλπνή, πολυεπίπεδη sequel σειρά ήταν έτοιμη να ταιριάξει τη δύναμη της αρχικής.
Καθώς η Γαλλική Επανάσταση κλιμακώνεται, ο Richter Belmont (Edward Bluemel) και η πρώην δούλα, Annette (Thuso Mbedu), συνεργάζονται με τον γιο του Δράκουλα, τον Alucard (James Callis, επαναλαμβάνοντας τον ρόλο του από το “Castlevania”) για να νικήσουν μια ομάδα ισχυρών βαμπίρ που διψούν για εξουσία. Η ηγέτιδά τους, η αυτοανακηρυχθείσα “μεσσίας των βαμπίρ” Erzsebet Báthory (Franka Potente), είναι στην ισχυρότερη και πιο αδίστακτη μορφή της και θα χρειαστεί περισσότερο από τους Belmont και τον Alucard για να την ανατρέψουν. Τα σχέδια των πλασμάτων είναι δύσκολα πρωτότυπα ως προς τις μοχθηρές πλοκές, αλλά το “Nocturne” εξορύσσει το γνωστό τέλος του παιχνιδιού για αρκετό σωματικό τρόμο, δράση και αιματοχυσία μεγάλης κλίμακας για να αποσπάσει την προσοχή από το πόσο ελαφριά και επιφανειακή γίνεται.
Εν τω μεταξύ, η θετή αδερφή του Richter, Maria Renard (Pixie Davies), παλεύει με τις πολλές, πολλές αμαρτίες του πατέρα της, ενώ ο Juste Belmont (Iain Glen) κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να την προστατεύσει από τον εαυτό της. Στα μισά της σεζόν, η Maria διαπράττει ένα αρκετά καταδικαστικό λάθος, που προκαλεί μια παρατεταμένη συναισθηματική σύγκρουση μεταξύ του μέρους της που την οδηγεί να το κάνει και του μέρους που κατακλύζεται από ενοχές. Ειλικρινά, είναι ένα τέλειο δίλημμα για έναν χαρακτήρα του “Castlevania”, επειδή η σειρά είναι στις καλύτερες στιγμές της – και τις πιο βαθιές – όταν αναγκάζει τους χαρακτήρες της να αντιμετωπίσουν τα πιο άσχημα μέρη του εαυτού τους. Αλλά ο δημιουργός, Clive Bradley, και η ομάδα του δεν το βλέπουν έτσι. Μας δείχνουν μόνο μερικές σκηνές που ασχολούνται με την συναισθηματική κατάσταση της Maria μετά το γεγονός, και η επακόλουθη απόρριψη αυτής της ενδεχομένως καθοριστικής στιγμής έρχεται σε αντίθεση με την επιθυμία του franchise να ασχοληθεί με δυσάρεστες επιλογές.
Πράγματι, το “Nocturne” δίνει περισσότερη προσοχή στη βία παρά στις υπαρξιακές κρίσεις των χαρακτήρων. Η αναιμική δράση και οι παράλογες αυξομειώσεις ισχύος κάνουν πιο φτηνή τη σύγκρουση, καθιστώντας κάθε μάχη που κερδίζουν, κάθε ρεύμα που αλλάζουν, εντελώς αδικαιολόγητο. Πώς καταφέρνει ο Richter, έχοντας ξοδέψει όλη του την ενέργεια, να πετύχει αυτές τις τρομερές, εκρήξεις ενέργειας, τις οποίες δεν φαινόταν ικανός να κάνει λίγα λεπτά πριν;
Ας είμαστε ξεκάθαροι: Οι πόζες και οι ενισχύσεις ισχύος τύπου “Dragon Ball” δεν είναι ανεπιθύμητες. Αλλά τα επιφανειακά κέρδη χωρίς βάθος δεν ταιριάζουν σε μια σειρά τόσο στοχαστική, όσο το “Castlevania: Nocturne”, και μέχρι το τέλος της σεζόν, είναι δύσκολο να μην νιώσεις ότι ένα βασικό στοιχείο που κάνει αυτό το franchise ξεχωριστό έχει χαθεί. Ναι, υπάρχει επίλυση. Και βέβαια, μια βασική σχέση ανθίζει τελικά σε έναν έρωτα. Αλλά η λύση και η εκπλήρωση δεν πάνε πάντα μαζί και το “Nocturne” είναι πολύ χειρότερο επειδή δεν συνειδητοποιεί τη διαφορά.
Αντιμετωπίζοντας το “Rondo of Blood” και το sequel του, το “Symphony of the Night”, το “Nocturne” προσπαθεί να ενσωματώσει τις περιπέτειες κυνηγιού βαμπίρ στις συγκλονιστικές εποχές της Γαλλικής Επανάστασης. Αυτές οι προσπάθειες είναι σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχείς, κυρίως επειδή οι λεπτομέρειες της συγκεκριμένης εποχής δεν συνδυάζονται με τις φανταστικές της ευαισθησίες. Η ρίψη επαναστατών σε σύγκρουση δίπλα στον Alucard, οι δημόσιοι αποκεφαλισμοί – τίποτα από αυτά δεν είναι αρκετά για να μας βάλει πραγματικά σε αυτόν τον τόπο, σε αυτόν τον χρόνο. Ως αποτέλεσμα, τα υπερφυσικά στοιχεία στα οποία το “Nocturne” υπερέχει κατακλύζουν άλλες, εξίσου πλούσιες πτυχές. Τα βαμπίρ δεν αισθάνονται ποτέ πλήρως ενσωματωμένα στο περιβάλλον τους, αφήνοντάς μας με μια άνιση αίσθηση εμβύθισης και την επίμονη αίσθηση ότι αυτή η ιστορία θα μπορούσε να έχει διαδραματιστεί οποιαδήποτε στιγμή, κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε σύγκρουσης, και δεν θα άλλαζε και πολλά.
Ας είμαστε ευγνώμονες για τις ερμηνείες, λοιπόν. Οι διάλογοι θα μπορούσαν να είναι καλύτεροι, αλλά αν κάνουμε ένα βήμα πίσω, βλέπουμε ένα cast που ανεβάζει το υλικό με αξιολάτρευτη ειλικρίνεια. Ο Glen και η Davies είναι εξαιρετικοί στους αντίστοιχους ρόλους τους, η τελευταία τόσο επιδέξια στην εκφώνηση των ατακών της που είναι εύκολο να ξεχάσεις ότι πρωταγωνιστεί στο χειρότερο arc της σεζόν.
Η δεύτερη σεζόν του spin-off του “Castlevania” στο Netflix φέρει εξαιρετικές ερμηνείες από το cast που δανείζει τις φωνές τους, αλλά μέχρι εκεί. Δυστυχώς, η ιστορία στο σύνολό της, τα arc των χαρακτήρων και η έλλειψη βάθους, καταφέρνουν μόνο τον υποβιβασμό της σεζόν, σε σχέση με τον προκάτοχό της, και όχι την ανύψωσή της.
VIA: Πηγή Άρθρου
Greek Live Channels Όλα τα Ελληνικά κανάλια: Βρίσκεστε μακριά από το σπίτι ή δεν έχετε πρόσβαση σε τηλεόραση; Το IPTV σας επιτρέπει να παρακολουθείτε όλα τα Ελληνικά κανάλια και άλλο περιεχόμενο από οποιαδήποτε συσκευή συνδεδεμένη στο διαδίκτυο. Αν θες πρόσβαση σε όλα τα Ελληνικά κανάλια Πατήστε Εδώ
Ακολουθήστε το TechFreak.GR στο Google News για να μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις τεχνολογίας.
