Ο μύκητας των δοντιών που αιμορραγεί μοιάζει με μια απόκοσμη σκηνή εγκλήματος στο δάσος. Αυτό το είδος μανιταριού που ονομάζεται Hydnellum peckii λέγεται επίσης ο «μύκητας των δοντιών του διαβόλου» ή το πολύ πιο ευχάριστο «φράουλες και κρέμα». Το χαρακτηριστικό κόκκινο υγρό του είναι μια ουσία που μοιάζει με χυμό που εκκρίνεται κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας που ονομάζεται εκσπλαχνισμός όταν οι μύκητες απελευθερώνουν την υπερβολική υγρασία από το καρποφόρο σώμα τους. Ωστόσο, δεν είναι πάντα αυτή η φωτεινή στο χρώμα του αίματος απόχρωση.
Για να μάθετε περισσότερα για αυτούς τους μύκητες με φρικιαστική εμφάνιση (αυτό ήταν επίσης ένα έμπνευση για το φάρμακο για Ο Πιγκουίνος), Λαϊκή Επιστήμη επικοινώνησε με τον μυκητολόγο του Πανεπιστημίου της Δυτικής Βιρτζίνια Ματ Κάσον.
[Related: Is this the creepiest fungus in the forest? Yes, definitely.]
Λάουρα Μπάισας: Πες μου λίγο για Hydnellum peckii.
Ματ Κάσον: Hydnellum peckii είναι ένα πολύτιμο είδος μανιταριού όχι για την βρώσιμό του, αλλά για τις παράξενες προεξοχές που μοιάζουν με δόντια στην κάτω πλευρά και τα κόκκινα σταγονίδια που μοιάζουν με αίμα που σχηματίζονται πάνω από ένα πεπλατυσμένο βελούδινο καπάκι. Αν και μη βρώσιμος, είναι ένας ιδιαίτερα περιζήτητος μύκητας τόσο από φωτογράφους όσο και από μυκοφίλους που θέλουν να δουν και να αγγίξουν τις αγκαθωτές προεξοχές του και τα σταγονίδια που μοιάζουν με ζελέ που περιέχουν χρωστικές ουσίες που επιθυμούν οι βαφείς.
LB: Πού βρίσκεται;
MK: Το αιμορραγικό δόντι μπορεί να βρεθεί ευρέως κατανεμημένο στη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη με λιγότερες σύγχρονες παρατηρήσεις στην Ασία και τη Νότια Αμερική. Άλλα είδη Hydnellum με κοινά ονόματα όπως ζωνοποιημένο δόντι, βελούδινο δόντι, πορτοκαλί τραχύ δόντι, μπλε δόντι και δόντι γλυκόχορτο εμφανίζονται επίσης στη Βόρεια Αμερική και ανάλογα με το αναπτυξιακό τους στάδιο και την κατάστασή τους μπορεί να θεωρηθούν λανθασμένα με αιμορραγικό δόντι.
LB: Τι προκαλεί αυτό το βρώμικο, κόκκινο υγρό;
MK: Η εμφάνιση σταγονιδίων με έντονο χρώμα στην κορυφή του μυκητιακού πώματος δεν είναι μοναδική για τα δόντια που αιμορραγούν, αν και το μέγεθός τους και το έντονο κόκκινο χρώμα τους είναι σαφώς εντυπωσιακά. Αυτό το φαινόμενο της ενεργητικής εξίδρωσης υδάτινων σταγονιδίων είναι κοινώς γνωστό ως γαστρεντερίτιδα και παρατηρείται τόσο στα φυτά όσο και στους μύκητες. Αυτά τα συχνά χρωματισμένα σταγονίδια που εμφανίζονται σε καρποφόρα σώματα μυκήτων και σε καλλιέργειες περιέχουν διάφορες διαλυμένες ουσίες και βιοενεργά μόρια. Ένας μύκητας που ονομάζεται πολυπόρος που κλαίει (Pseudoinonotus dryadeus), που σχηματίζεται κάτω από βελανιδιές εδώ στις ανατολικές ΗΠΑ, παράγει κίτρινα έως καφέ σταγονίδια στην κορυφή του καπακιού.
[Related: Chefs are using fungus to transform food garbage into fancy, fully edible dishes.]
LB: Το έχω διαβάσει Hydnellum peckii είναι υψηλή περιεκτικότητα σε λεφορικό οξύ που θα μπορούσε μια μέρα χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της νόσου του Αλτσχάιμερ. Υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό;
MK: Τα στο χρώμα του αίματος σταγονίδια του δοντιού του διαβόλου περιέχουν μεταξύ άλλων ένα αντιπηκτικό που ονομάζεται ατρομεντίνη, η οποία έχει περιγραφεί ότι έχει παρόμοια βιοδραστικότητα με την ηπαρίνη. Το θελεφορικό οξύ, το οποίο προέρχεται από την ατρομεντίνη, παρουσιάζει ενδιαφέρον λόγω της ικανότητάς του να αναστέλλει την προλυλ ενδοπεπτιδάση, ένα ένζυμο που «διαδραματίζει ρόλο στην επεξεργασία της πρόδρομης πρωτεΐνης του αμυλοειδούς» στη νόσο του Αλτσχάιμερ.
Το εάν αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για θεραπεία είναι ασαφές ή εκτός της εμπειρίας μου για να πω οτιδήποτε μοιάζει με συνοχή. Ωστόσο, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ακόμα ανακαλύπτουμε βιοενεργά μόρια σε μύκητες που μπορεί να αποτελέσουν τα δομικά στοιχεία για πρωτοποριακά φάρμακα και φαρμακευτικά προϊόντα.
LB: Πώς αλλάζει η εμφάνισή του;
MK: Δεν θα «αιμορραγεί ενεργά» κάθε δόντι που βρίσκετε στο δάσος. Αν και η εκσπλαχνία είναι ένα σύνηθες φαινόμενο σε αυτά τα καρποφόρα σώματα, τα έντονα κόκκινα σταγονίδια τελικά στεγνώνουν και αποκτούν πιο καφέ χρώμα. Το λευκό χρώμα του ίδιου του καρποφόρου σώματος σκουραίνει με τους μώλωπες και με την ηλικία.
Όπως κάθε άλλος μύκητας, η επαφή με ένα δόντι που αιμορραγεί αυξάνεται με το χρόνο που αφιερώνεται στην αναζήτηση του. Είναι αλήθεια ότι δεν έχω βρει ακόμα ένα σε όλα τα χρόνια που έψαχνα. Μέχρι σήμερα, τα παιδιά μου θα ρωτούν όταν φτάσουν σε μια νέα τοποθεσία πεζοπορίας, “Κι αν βρούμε ένα δόντι που αιμορραγεί, μπαμπά;” Και απάντησα όπως κάθε μπαμπάς: «Τότε θα αγοράσω επιδόρπιο για όλους, όχι μόνο φράουλες και κρέμα!»
Αυτή η συνέντευξη έχει συμπυκνωθεί για λόγους σαφήνειας.
VIA: popsci.com
