Είναι ηλίου φαεινότερο πως η ανάπτυξη του Dragon Age: The Veilguard δεν ήταν και η πιο ομαλή διαδικασία. Ο τίτλος ξεκίνησε ως ένα κλασσικό single-player RPG, πέρασε λίγο καιρό με μία πιο MMO κατεύθυνση και εν τέλει επέστρεψε πάλι στην αρχική του μορφή. Στην πορεία άλλαξε ονομασία, αφήνοντας τον υπότιτλο “Dreadwolf”, κακώς, αν μας ρωτάτε. Παράλληλα, στο λανσάρισμα του, βρέθηκε δέκτης εκτεταμένης κατακραυγής για λόγους που δεν έχουν θέση σε μία κριτική για τον τίτλο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που, μαζί με το επόμενο Mass Effect, είναι ικανά να ορίσουν την τύχη και την πορεία της BioWare, ενός ιστορικού studio, που την τελευταία δεκαετία έχει χάσει την αύρα του. Είναι λοιπόν το The Veilguard ένα εκκωφαντικό “return to form” για την εταιρεία;
Το Veilguard αποτελεί άμεσο sequel του Inquisition (GOTY το 2014) και είναι λογικό πως εάν δεν έχετε ασχοληθεί με τον εν λόγω τίτλο, θα έχετε κάποια κενά ιδίως στις πρώτες ώρες του Veilguard. Στο διά ταύτα, συναντούμε τον Solas να θέλει να “ρίξει” το Veil, που χωρίζει τον πραγματικό κόσμο από το Fade. Σε αυτή του την προσπάθεια θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον παλιό του σύντροφο, Varric, o οποίος έχει στρατολογήσει τον Rook, τον ήρωα δηλαδή που δημιουργούμε και ελέγχουμε εμείς στην ολότητα του παιχνιδιού. Οι ήρωες μας θα καταφέρουν να σταματήσουν εν μέρει τα σχέδια του Solas, όχι όμως προτού 2 θεοί των ξωτικών ξεφύγουν και εισέλθουν στον κόσμο μας, έχοντας φυσικά ως στόχο την καταδυνάστευση αυτού.
Έτσι, με τον Varric πλέον παροπλισμένο, ο Rook, ο παίκτης δηλαδή, ξεκινά να συγκεντρώνει μία ομάδα για την προστασία του κόσμου, μαζεύοντας τις πολυσχιδείς προσωπικότητες που συναντά στο Lighthouse, το βασικό hub του τίτλου, στο οποίο θα επιστρέφετε συχνά-πυκνά για να αλληλεπιδράτε με την ομάδα και να καταστρώνετε το επόμενο βήμα στα σχέδια σας. Να αναφέρουμε εξ’ αρχής πως το Lighthouse είναι μία από τις πολλές sandbox περιοχές του παιχνιδιού, το οποίο αφήνει πίσω του την open-world φόρμουλα και αντ’ αυτού χωρίζει το περιεχόμενο του ανά περιοχή, κάτι που ομολογουμένως του πάει πολύ.
Η βασική ιστορία έχει, όπως ίσως έχετε ήδη καταλάβει, παρόμοια δομή με αυτή του θρυλικού Mass Effect 2. Στο πρώτο μισό του σεναρίου ο παίκτης αναζητά συντρόφους και βοηθά τις φυλές αυτών να αντισταθούν στην απειλή, ενώ στο δεύτερο μισό η πλοκή παίρνει τα πάνω της και είναι γεμάτη από εντυπωσιακά σκηνικά, φτάνοντας σε μία φανταστική κορύφωση. Και αυτή φαντάζει εμπνευσμένη από το περίφημο Suicide Mission του δεύτερου Mass Effect, περιλαμβάνοντας και ένα κρυφό τέλος, που αξίζει να επιδιώξετε να δείτε και που εγγυάται ένα playthrough με διάρκεια γύρω στις 55-60 ώρες, όσο ακριβώς θεωρούμε πως απαιτεί μία σωστή ενασχόληση με το Veilguard.
Γενικότερα, η κεντρική πλοκή στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και αφηγείται μία πραγματικά ποιοτική high-fantasy ιστορία, χωρίς όμως να αποφεύγει πλήρως το Disney-fication αυτής. Με αυτόν τον αδόκιμο όρο αναφερόμαστε κυρίως σε κομμάτι των διαλόγων, που μερικές φορές φαντάζουν εντελώς εκτός κλίματος, εν μέσω της καταστροφής ολόκληρου του Thedas (ο κόσμος του παιχνιδιού). Υπάρχουν σημεία που η γραφή των διαλόγων δεν στέκεται αντάξια των σημαντικών θεματικών που εξερευνώνται, ενώ μερικές φορές μοιάζουν να προσπαθούν να “γυαλίσουν” κάποια σκηνικά, που μάλλον υπό άλλες συνθήκες θα είχαν μία πιο σκοτεινή απεικόνιση, κυρίως σε κάποιες αλληλεπιδράσεις με τους companions.
Από την άλλη, ως είθισται σε παιχνίδια της BioWare, οι companions αποτελούν ένα από τα highlights της εμπειρίας, με τον κάθε έναν από αυτούς να έχει ένα ολόκληρο δικό του arc, όπου θα μάθετε τα προβλήματα τους, τις επιδιώξεις τους, τις απώλειες που τους σημάδεψαν και πολλά ακόμη. Σαφώς και κάποια companion arcs είναι πιο ενδιαφέροντα από κάποια άλλα, όλα όμως τα μέλη της ομάδας αναπτύσσονται σε εξαιρετικό βαθμό και είναι εμφανές πως εάν επιλέξετε να skip-άρετε τα προαιρετικά companion quests, έχετε χάσει τη μισή εμπειρία που έχει να προσφέρει το Veilguard, με το να παιχνίδι φροντίζει συχνά-πυκνά να μας υπενθυμίζει να ασχολούμαστε με τα προβλήματα των συντρόφων μας.
Η εκπλήρωση των αναγκών τους είναι καθοριστική, αφού χρειαζόμαστε την πλήρη εμπιστοσύνη τους για να καταφέρουμε να φτάσουμε στα credits χωρίς απώλειες. Αναμενόμενα για ένα Dragon Age, οι διάλογοι μαζί τους δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη romance, με το παιχνίδι να μας ενημερώνει όταν πρόκειται να “κλειδώσουμε” σε romance με κάποιον χαρακτήρα. Μάλλον θα σας λέγαμε ψέματα εάν λέγαμε πως η κορύφωση των romances ικανοποιεί, αφού τη βρήκαμε κάπως νερόβραστη, ειδικά αν ανατρέξουμε σε αντίστοιχα romances άλλων παιχνιδιών ή ακόμη και παλαιότερων τίτλων της ίδιας της BioWare.
Σε αντίθεση με την πληθωρικότητα του υποστηρικτικού cast, ο Rook στερείται προσωπικότητας, αφού οι developers δεν μας επιτρέπουν πραγματικά να σμιλέψουμε τον πρωταγωνιστή. Παρότι το εντυπωσιακό character creation μας δίνει άπλετες επιλογές για την εμφάνιση, τις καταβολές και την ταυτότητα του χαρακτήρα μας, η ίδια ελευθερία δεν παρουσιάζεται στους διαλόγους. Θέλοντας και μη, ο Rook θα είναι ένας άτυπος “chosen one”, που έχει ως στόχο τη διάσωση του κόσμου και την ευημερία των συντρόφων του. Μπορεί ο τόνος του να είναι πιο ειρωνικός ή πιο απότομος, αλλά δεν υπάρχει η δυνατότητα να πλάσουμε έναν χαρακτήρα που θα κάνει τα στραβά μάτια στο κακό γύρω του.
Παράλληλα, οι πραγματικά σημαντικές αποφάσεις που θα χρειαστεί να λάβουμε κατά τη διάρκεια της βασικής ιστορίας είναι ελάχιστες και ακόμη λιγότερες είναι αυτές που έχουν πραγματικό αντίκτυπο. Γενικότερα, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με ένα σκληροπυρηνικό RPG, σε μία χρόνια που βρίθει από δαύτα, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, αφού κάπως έτσι το Veilguard είναι ένα Dragon Age πιο προσβάσιμο στο ευρύ κοινό. Υπάρχουν όμως στιγμές που θα εκτιμούσαμε μία πιο ενεργή συμμετοχή του πρωταγωνιστή μας στα τεκταινόμενα.
Αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε κατά βούληση είναι το class του Rook, με τα 3 διαθέσιμα βασικά classes να χωρίζονται με τη σειρά τους σε 3 ακόμη υποκατηγορίες. Εμείς επιλέξαμε έναν Rogue με έμφαση στο ranged combat, έναν τοξότη, με λίγα λόγια. Έτσι, αποκτήσαμε πρόσβαση σε περισσότερα skills που αφορούν τη μάχη από απόσταση, χωρίς παραδείγματος χάριν αυτό να μας κλειδώνει έξω από δυνατότητες που ευνοούν το melee combat. Αξίζει να σημειωθεί πως πάντα υπάρχει το περιθώριο να κάνουμε refund τα skill points, να τα αναθέσουμε σε άλλες δυνάμεις και να πειραματιστούμε με διαφορετικό build. Όπως και να χει, το skill tree είναι πληρέστατο, τα passive και active abilities έχουν τεράστια ποικιλία και επηρεάζουν άμεσα το ίδιο το gameplay, που είναι και ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια της εμπειρίας.
Οι μάχες ποτέ δεν χάνουν το ενδιαφέρον τους, παρά την ξεκάθαρη πιο action κατεύθυνση που παίρνει το νέο κεφάλαιο του franchise, με τη στρατηγική προσέγγιση να περιορίζεται στους 2 companions που θα επιλέξετε να απαρτίζουν το party σας, αφού τα skills αυτών και του Rook μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά και να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ σας στη μάχη. Ναι, οι σύντροφοι έχουν και αυτοί τα δικά τους skill trees, όχι φυσικά τόσο σύνθετα όσο του Rook και -πιστέψτε μας- οι σωστοί συνδυασμοί στο party είναι καθοριστικής σημασίας.
Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, τα γεγονότα του παιχνιδιού λαμβάνουν χώρα σε αρκετές ξεχωριστές περιοχές αντί σε έναν ενιαίο γιγαντιαίο χάρτη, όπως αυτός του Dragon Age: Inquisition. Αυτό, πέραν της πιο βιώσιμης διαχείρισης των δεκάδων main, companion και faction quests που είναι διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, οδηγεί και σε μία εξαιρετική ποικιλία στα περιβάλλοντα που συναντούμε. Παραθαλάσσιες περιοχές, γεμάτες με άμμο, πυκνά δάση που διαρρέονται από ποτάμια, πόλεις γεμάτες με δραστηριότητες από NPCs, μία ολόκληρη “πόλη των νεκρών”, σπηλιές, λιμανάκια, σίγουρα το μάτι δεν κουράζεται ποτέ, παρά τα ακατάσχετα πήγαινε-έλα σε κάθε περιοχή.
Σίγουρα η συνεισφορά της πολυδιαφημισμένης Frostbite Engine είναι καθοριστική για όλα τα παραπάνω και το Veilguard είναι όντως ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και στο performance mode, που προσωπικά συστήνω, θα αντικρίσετε μία πεντακάθαρη εικόνα, με δεκάδες λεπτομέρειες σε κάθε ενσταντανέ που μπορείτε να απαθανατίσετε. Η απόδοση είναι πραγματικά απροβλημάτιστη, χωρίς bugs, glitches και framedrops, παρά τα εντυπωσιακά εφέ που δίνουν και παίρνουν επί της οθόνης, ιδίως στις μάχες. Το πιο “πολύχρωμο” εικαστικό ίσως ξενίσει κάποιους, αλλά μάλλον ανταποκρίνεται ιδανικά σε όσα έχει να πει ο τίτλος.
Στα του ήχου, ο όρος “επικό” τα τελευταία 25 χρόνια έχει ταυτιστεί με το όνομα του Hans Zimmer στον κινηματογράφο και ο μεγάλος Γερμανός παραδίδει κι εδώ ένα αξιομνημόνευτο soundtrack, πάντα σε συνεργασία με τον επί χρόνια συνοδοιπόρο του, Lorne Balfe. Αξιομνημόνευτες είναι και οι ερμηνείες των voice-actors, ιδίως όσον αφορά τους companions, οι οποίοι έχουν και τις περισσότερες ψυχολογικές διακυμάνσεις, άρα και τη μεγαλύτερη πρόκληση όσον αφορά τις ερμηνείες που παραδίδει το cast. Εάν μιλούσαμε για πρωταγωνιστικές ερμηνείες, σίγουρα θα βλέπαμε κάποιες από αυτές να φιγουράρουν σε λίστες με υποψηφιότητες βραβείων.
Συνοψίζοντας, είναι εμφανές πως το Dragon Age: The Veilguard είναι η απόπειρα της BioWare να “ανοίξει” το franchise της σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο παραγκωνισμός του hardcore RPG στοιχείου θα ξενίσει αρκετούς παλιούς fans της σειράς, το παιχνίδι όμως συνεχίζει να έχει “ψυχή” και να αξιοποιεί τα δυνατά χαρτιά του studio, όπως την αναπτυσσόμενη σχέση με τους καλογραμμένους companions και μία πλοκή που συναρπάζει με τη φανταστική της κορύφωση. Με κάποιες έξυπνες σχεδιαστικές επιλογές και ένα καλοστημένο σύστημα μάχης, ο τίτλος ξεπερνά τα όποια παραπτώματά του και αποτελεί μία άξια, πλην διαφορετική, συνέχιση του franchise.
Dragon Age: The Veilguard | Review
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ:
Είναι εμφανές πως το Dragon Age: The Veilguard είναι η απόπειρα της BioWare να “ανοίξει” το franchise της σε ένα ευρύτερο κοινό. Ο παραγκωνισμός του hardcore RPG στοιχείου θα ξενίσει αρκετούς παλιούς fans της σειράς, το παιχνίδι όμως συνεχίζει να έχει “ψυχή” και να αξιοποιεί τα δυνατά χαρτιά του studio, όπως την αναπτυσσόμενη σχέση με τους καλογραμμένους companions και μία πλοκή που συναρπάζει με τη φανταστική της κορύφωση. Με κάποιες έξυπνες σχεδιαστικές επιλογές και ένα καλοστημένο σύστημα μάχης, ο τίτλος ξεπερνά τα όποια παραπτώματά του και αποτελεί μία άξια, πλην διαφορετική, συνέχιση του franchise.
ΘΕΤΙΚΑ
Ποιοτικό σενάριο, με βαθύτατο lore στο background
Άπλετο δευτερεύον περιεχόμενο, με highlight τα companion quests
Καλογραμμένοι χαρακτήρες
Δυνατό σύστημα μάχης
Εγκατάλειψη της open-world φόρμουλας
Φανταστικά γραφικά, μεγάλη ποικιλία σε περιβάλλοντα
Πληθωρικό character creation
ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Η γραφή δεν ανταποκρίνεται πάντα στο ύψος των περιστάσεων
Παραγκωνισμένο role-playing στοιχείο
Πρωταγωνιστής – γλάστρα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων
Χλιαρή κορύφωση στα romances
VIA: PSAddict.gr
