Η ετυμηγορία μας
Το Stalker 2 είναι ένα τιμωρητικό FPS επιβίωσης που μπορεί να είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό για όσους αφιερώνουν χρόνο για να νιώσουν άνετα στην παιδική του χαρά. Πέρα από μερικά τεχνικά ζητήματα, δεν υπάρχουν πολλά άλλα σαν αυτό.
Ο χρόνος μου με το Stalker 2 ήταν δύσκολος. Χρειάστηκε να πολεμήσω τη φρίκη του The Zone, τις ανωμαλίες που κρύβονται σε κοινή θέα και τα πολλά τεχνικά ζητήματα του παιχνιδιού επιβίωσης για να κρατήσω το κεφάλι μου πάνω από το νερό. Stalker 2 είναι μια προσπάθεια να φέρει η πολυαγαπημένη καλτ σειρά στα σύγχρονα πρότυπα και σε ένα ευρύτερο κοινό, τώρα με την υποστήριξη της Microsoft και μια μέρα πρώτης κυκλοφορίας στο Game Pass.
Το Stalker 2 είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης πρώτου προσώπου, ανοιχτού κόσμου με ιστορική εξέλιξη. Έχουν περάσει 15 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία της σειράς και της GSC Game World, Stalker: Call of Pripyat. Το Stalker 2 ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το 2010, ακυρώθηκε το 2012 και στη συνέχεια αναβίωσε το 2018. Οι συνθήκες για αυτή τη δημιουργική διαδικασία ήταν εξαιρετικά ταραχώδεις. Αν και μπορώ να αναθεωρήσω μόνο το παιχνίδι που έχω μπροστά μου, θα ήμουν παράβλεψη να μην λάβω υπόψη αυτούς τους εξωτερικούς παράγοντες.
Τα παιχνίδια Stalker βασίζονται μέσα και γύρω από μια περιοχή που ονομάζεται The Zone, μια μεγάλη περιοχή αποκλεισμού που δημιουργήθηκε από τον στρατό μετά από όχι μία αλλά δύο καταστροφές στο Chornobyl που κατέστησαν τον χώρο… περίεργο. Το ακατοίκητο δεν είναι η σωστή λέξη εδώ, καθώς υπάρχουν αρκετές μικρές κατοικημένες πόλεις, αλλά αυτές οι πυρηνικές καταστροφές προκάλεσαν μια αλλαγή που, μέχρι σήμερα, κανείς δεν καταλαβαίνει καλά.
Από τότε έχουν αναπτυχθεί πολλοί κίνδυνοι και θα πρέπει να αποκτήσετε γνώση γρήγορα εάν θέλετε να επιβιώσετε ακόμη και στην πιο σύντομη εκδρομή στην άγρια φύση. Οι ανωμαλίες, για παράδειγμα, είναι τοπικοί κίνδυνοι που μπορούν να προκαλέσουν κάθε είδους σωματική βλάβη αν δεν κοιτάξετε πού πηγαίνετε. Θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη φούσκα που σας καλύπτει με οξύ ή ένας μίνι τυφώνας που θα σας περιστρέψει τόσο γρήγορα που θα σκάσετε – η ποικιλία είναι νοσηρά εντυπωσιακή.
Ξεκινάτε το παιχνίδι με έναν υποτυπώδη ανιχνευτή που εκπέμπει ένα ηχητικό σήμα κάθε φορά που υπάρχει μια ανωμαλία κοντά. Δεν σας λέει ακριβώς πού βρίσκονται αυτές οι παγίδες θανάτου. απλά σας ενημερώνει ότι το ένα είναι κοντά. Αυτό το μπιπ ήταν ταυτόχρονα μια παρηγοριά και μια ανατριχιαστική υπενθύμιση ότι ο θάνατος είναι παντού. Είναι επίσης ένα μέτρο του πόσο είχα προσαρμοστεί στο The Zone κατά τη διάρκεια της εποχής μου. Στην αρχή, πάγωνα κάθε φορά που ακούγεται ένα μπιπ, φοβούμενος να κινηθώ χωρίς να ξέρω τι ήταν μπροστά. Μετά από λίγο, ήξερα τι να ψάξω, λες και τα μάτια μου είχαν συνηθίσει τη συγκεκριμένη μάρκα dank του The Zone, χωρίς να σπάσω για τίποτα.
Η ικανότητα και η δεξιοτεχνία ενός stalker είναι το πόσο καλά γνωρίζουν το περιβάλλον τους, κάτι που μεταφράζεται εξαιρετικά καλά εδώ. Δεν υπάρχει σύστημα ισοπέδωσης στο Stalker 2. Δεν βάζετε επιπλέον πόντους στο πόδι σας για να τρέχετε πιο γρήγορα. Δεν υπάρχουν αναβαθμίσεις στα μάτια για να δείτε στο σκοτάδι – οι βελτιώσεις σας προέρχονται από εξοπλισμό και προσωπική εμπειρία. Ελάτε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν τρόμο για πρώτη φορά και είναι πολύ το σοκ – αρκετά πτώματα αργότερα, ξέρετε πώς να χειριστείτε τέλεια την κατάσταση.
Τα NPC, γενικά, εντυπωσιάζονται με τα κατορθώματά σας. Σε τελική ανάλυση, οι stalkers είναι εκείνοι που είναι καλύτερα εξοπλισμένοι και συχνά είναι αρκετά απελπισμένοι για να τολμήσουν σε μέρη για τα οποία άλλοι φοβούνται ακόμη και να μιλήσουν. Η άλλη πλευρά του να αποκαλείς το The Zone σπίτι σου, ωστόσο, είναι ότι δεν ανήκεις πουθενά αλλού και πρέπει συχνά να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των άλλων που σε βλέπουν ως μυστηριώδη μοναχικό πριν σε αφήσουν να μπεις για τα καλά πράγματα ( ένα ζεστό κρεβάτι, κυρίως).
Οι αποστολές που αναλαμβάνετε από τις φατρίες του παιχνιδιού και τους περίεργους κατοίκους ποικίλλουν από το να δώσετε ένα μάθημα σε κάποιον (προσπαθήστε να μην τον πυροβολήσετε, αλλά είναι καλό αν τον πυροβολήσετε) μέχρι να φέρετε αποστολές και σχεδόν οτιδήποτε μπορείτε να σκεφτείτε ενδιάμεσα. Ο ρόλος σου είναι μονταριστής, ντελίβερι, εξολοθρευτής. Οποιαδήποτε δουλειά θα γίνει.
Δεν ένιωθα ότι είμαι υπόχρεος σε καμία από τις φατρίες ή τα πρόσωπα του παιχνιδιού και μετά από μια αρκετά μακροσκελή ντύσιμο σχετικά με το πώς θα έπρεπε να δείξω περισσότερο σεβασμό σε αυτό το «μεγάλο αφεντικό», έριξα απλώς μια χειροβομβίδα στα πόδια του και έφυγα. διαλέγοντας τα σώματα στη συνέχεια. Επέστρεψε για να με δαγκώσει αργότερα, αλλά είχα στρώσει το κρεβάτι μου και ήμουν περισσότερο από πρόθυμος να κοιμηθώ σε αυτό.
Το συναίσθημα «εγώ ενάντια στον κόσμο» είναι ισχυρό εδώ, και ενώ μπορείτε να ευθυγραμμιστείτε με μια φατρία για κάποια προνόμια, ο τρόπος με τον οποίο μου φέρθηκαν με χάλασε ενάντια στην ανθρωπότητα. Η συναλλαγή με άλλους έγινε αναγκαίο κακό – αντάλλασσα όπλα και προμήθειες και μάζευα δουλειές, αλλά η κουβέντα ήταν εκτός μενού.
Για ένα παιχνίδι που προσπαθεί και συχνά καταφέρνει να σας βυθίσει στον κόσμο του, τα NPC του Stalker 2 παρουσιάζουν ορισμένα προβλήματα. Άρχισα να αποφεύγω τις πόλεις λόγω της σχεδόν συνεχούς ανόητης φλυαρίας μεταξύ των κατοίκων τους και της σχεδόν γελοίας ποιότητας της φωνητικής υποκριτικής. Οι προφορές ξεφεύγουν από την πορεία τους, ενώ ο τόνος και ο τονισμός ταλαντεύονται άγρια – ως άτομο με ξεχωριστή προφορά ο ίδιος, συναντώ συχνά ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι μπορούν να τη μιμηθούν, μόνο για να συναντήσω κάτι που θα συνόριζε με προσβλητικό αν δεν ήταν τόσο αστείο . Έμοιαζε σαν η ομάδα να είχε πλησιάσει τον τζόκερ του γραφείου, ρωτώντας ποιες προφορές είχαν κατακτήσει, για να απαντηθεί με ένα απλό «ναι».
Ήταν σε αντίθεση με την υπόλοιπη εμπειρία μου. Όλα είναι τόσο σοβαρά, ο θάνατος είναι σε κάθε γωνία, ωστόσο ένας φρουρός λέει το ίδιο αστείο, με τον ίδιο τρόπο, κάθε φορά που βρίσκομαι σε αυτί. Κάποτε με πλαισίωσαν σε μια αποστολή, και η στέρηση ύπνου άρχισε σύντομα να επικρατεί. Με τιμώρησαν για την έλλειψη ύπνου με ασώματες φωνές: συνεχή γαβγίσματα NPC στο κεφάλι μου, γύρω και γύρω, για το ταξίδι 1 χιλιομέτρου πίσω στη βάση. Ήταν μια συναρπαστική κόλαση και ένα λάθος που δεν σκοπεύω να κάνω ποτέ ξανά.
Είχα μερικές από αυτές τις περιπέτειες τσέπης κατά τη διάρκεια του playthrough μου. μικρές εμπειρίες που δεν γράφτηκαν, συνήθως προέρχονται από δικά μου λάθη. Η έλλειψη πυρομαχικών, φαρμάκων –ακόμα και ο ύπνος– σας βάζουν σε καταστάσεις που νιώθετε πραγματικά απελπισμένοι, όπου λάμπει η εφευρετικότητα του Stalker 2.
Όλα όσα κάνει το Stalker 2 είναι πολύ σκόπιμα. Από τη στόχευση του όπλου σας μέχρι το άνοιγμα του αποθέματός σας, όλα είναι αργά και, τουλάχιστον στην αρχή, λίγο αδέξια. Αρχικά, δεν μπορούσα να βάλω στόχο να σώσω τη ζωή μου (κυριολεκτικά, σε ορισμένες περιπτώσεις), έχοντας να συγκρατώ τον εαυτό μου πριν από κάθε βολή, ανησυχώντας μήπως μην σκοτώσω τον στόχο μου, καθώς και το γεγονός ότι μπορούσα να μετρήσω τα πυρομαχικά μου στο ένα χέρι.
Έμαθα από τα λάθη μου με τον δύσκολο τρόπο: πεθαίνοντας. Μερικοί από τους θανάτους μου δεν μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί – να χτυπηθώ επανειλημμένα στο κεφάλι από έναν πλωτό χαρτοφύλακα, για παράδειγμα – αλλά το να χαθώ σε καταστάσεις που θα μπορούσα να είχα αποφύγει συχνά μου δίδαξε κάτι. Να είστε πιο προσεκτικοί, ελέγξτε τις γωνίες σας και ίσως μην μπείτε στο μεγάλο σωρό από λαμπερές κίτρινες γκέτες.
Η ευκολία με την οποία μπορούσα να χαθώ δεν με βοήθησε η λιτανεία των τεχνικών προβλημάτων που είχα από νωρίς στο playthrough μου. Οι ανωμαλίες του ανέμου θα εκτόξευαν NPC στην ατμόσφαιρα (αστείο). Οι δραματικές στιγμές χάθηκαν από τους χαρακτήρες που κολλούσαν στην προεπιλεγμένη πόζα τους (λίγο αστείο). Και, συχνά, το παιχνίδι έμπαινε σε μονοψήφιο ρυθμό καρέ σε σημαντικές στιγμές (όχι αστείο). Ένα day-one patch έλυσε πολλά από τα τεχνικά ζητήματα που ταλαιπώρησαν τις πρώτες μου επιδρομές στο The Zone, και ενώ τα πράγματα δεν είναι ακόμα τέλεια, βελτίωσε την κατάσταση από «σπασμένα» σε «δυνητικά χιουμοριστικά jank». Το γεγονός ότι αυτό το παιχνίδι υπάρχει καθόλου είναι απόδειξη της σκληρότητας της ομάδας προγραμματιστών, που έχει ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ για το παιχνίδι εδώ.
Το Stalker 2 είναι μια εμπειρία που ανταμείβει όσους επιμένουν. Μπορεί να μην είναι για όλους – οι λάτρεις του τρεξίματος και του όπλου πιθανότατα δεν θα ωφεληθούν πολύ από αυτό το παιχνίδι FPS – αλλά αν κάνει κλικ μαζί σας, θα εξερευνήσετε έναν κόσμο που αισθάνεται σκόπιμος, βάναυσος και συχνά ικανοποιητικός. Το να υπάρχεις στη Ζώνη είναι να αγωνίζεσαι, αλλά από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω το περιβάλλον μου και τις μηχανορραφίες των ανθρώπων της, η ερημιά άρχισε να νιώθει άνετα. σαν κάτι που μπορούσα να ελέγξω.
