Τα λάχανα της Φλόριντα αποτελούν μέρος του θαλάσσιου τοπίου της πολιτείας όπως τα φλαμίνγκο, τα δελφίνια, τα ψάρια των υφάλων και τα δύσοσμα φύκια. Ωστόσο, αυτές οι ευγενικές «θαλάσσιες αγελάδες» μπορεί να έφτασαν στην πολιτεία αρκετά πρόσφατα. Όπως το εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται την πολιτεία Sunshine κάθε χρόνο, οι ανθρωποφάγοι μπορεί να επισκέπτονταν περιστασιακά τη Φλόριντα για σύντομες στάσεις πριν επιστρέψουν στην Κούβα και σε άλλα μέρη της Καραϊβικής. Τα θαλάσσια θηλαστικά δυνητικά έγιναν προσάρτημα στη Φλόριντα μόνο μετά τον ευρωπαϊκό αποικισμό και μπορεί να άκμασαν αρχικά λόγω της ίδιας δύναμης που τα απειλεί σήμερα – ένας πλανήτης που θερμαίνεται και μεταμορφώνεται γρήγορα. Τα ευρήματα αναφέρονται αναλυτικά στο α μελέτη που δημοσιεύτηκε στις 20 Νοεμβρίου στο περιοδικό PLOS ONE.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο συν-συγγραφέας της μελέτης και ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου της Νότιας Φλόριντα Thomas Pluckhahn συνειδητοποίησε ότι υπήρχε έλλειψη αποδεικτικών στοιχείων που να δείχνουν ότι υπήρχε μεγάλος πληθυσμός μανατίων στην προ-αποικιακή εποχή. Ο πληθυσμός των μανατιών στον κόλπο της Τάμπα δεν ήταν καν θεωρείται άφθονο μέχρι τη δεκαετία του 1950.
[Related: Wildlife officials are taking radical steps to save Florida’s starving manatees.]
«Συνήθως θεωρείται ότι οι πληθυσμοί των μανάτων της Φλόριντα ήταν κάποτε μεγαλύτεροι από ό,τι είναι σήμερα». είπε ο Pluckhahn σε δήλωσή του. «Πολλοί θα βρουν τα αποτελέσματα εκπληκτικά, όχι μόνο επειδή έρχεται σε αντίθεση με αυτήν την υπόθεση, αλλά και επειδή υποδηλώνει την πολυπλοκότητα των αλλαγών που έχουν λάβει χώρα στην Ανθρωποκαινία».
Το ανθρωπόκαινο είναι η τρέχουσα περίοδος κατά την οποία η ανθρώπινη δραστηριότητα έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στο κλίμα και το περιβάλλον. Οι ανθρωπολόγοι και οι αρχαιολόγοι της Φλόριντα που σκάβουν στο ανθρωποκαινικό και στο παρελθόν των εποχών άρχισαν να παρατηρούν ότι τα οστά της μανάτας ήταν σπάνια σε αρχαιολογικούς χώρους στη Φλόριντα. Σύμφωνα με τον Pluckhahn, δεν έχουν βρεθεί καν στο Crystal River, το Η Παγκόσμια Πρωτεύουσα του Μανάτου βρίσκεται στη δυτική Φλόριντα.
Στο νέα μελέτηη ομάδα εξέτασε περίπου 70 αρχαιολογικές αναφορές με συστηματική συλλογή και ανάλυση σχεδόν δύο εκατομμύρια οστά ζώων. Σχεδόν κανένα από τα οστά δεν ήταν από αιχμαλωτίδες. Όταν επέκτειναν την ανασκόπηση σε άλλες ανασκαφές, βρήκαν περίπου δώδεκα αναφορές κόκκαλα μανατιού που είχαν διαμορφωθεί σε εργαλεία ή στολίδια. Ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετή απόδειξη ότι τα θηλαστικά είχαν μεγάλο πληθυσμό της Φλόριντα πριν από την αποικία.
Ο υποθέτει η ομάδα ότι είναι πιθανό οι αιχμαλώτες να μην κολυμπούσαν καθόλου στην προαποικιακή Φλόριντα. Τα εργαλεία και τα στολίδια που κατασκευάζονται με κόκκαλα από μανάτη μπορεί να έφτασαν εδώ μέσω ιθαγενών Αμερικανών που συναλλάσσονται με αυτούς από την Καραϊβική.
«Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι οι άνθρωποι έψαχναν για αποδείξεις επαφής μεταξύ της Φλόριντα και της Καραϊβικής κατά την προ-αποικιακή εποχή για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν κατάφεραν να το ξεπεράσουν», είπε ο Pluckhahn.
Μια άλλη υπόθεση είναι ότι τα μανάτια ήταν σε αφθονία, αλλά δεν υπάρχουν πολλά οστά στις τοποθεσίες ανασκαφής επειδή ήταν δεν κυνηγημένος όπως και άλλα ζώα. Ωστόσο, οι μανάτες δεν εμφανίζονται σε κανένα από τα αρχεία καταγραφής της αποστολής που συντάχθηκαν από εξερευνητές που αποβιβάστηκαν στον κόλπο της Τάμπα μεταξύ 1528 και 1595.
Σύμφωνα με τον Pluckhahnη πιο λογική υπόθεση είναι ότι οι ανθρωποφάγοι ήταν τότε «παρών μόνο σε πολύ χαμηλούς αριθμούς στη Φλόριντα ως περιστασιακοί επισκέπτες από την Καραϊβική και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν μόνιμα εδώ».
Το πρώτο αξιόπιστοι γραπτοί λογαριασμοί ανθρωποφάων της Φλόριντα χρονολογούνται στην περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας στα τέλη του 1700. Ακόμη και τότε, οι θεάσεις φαίνεται να ήταν σπάνιες. Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, τα τοπικά έντυπα μέσα άρχισαν να καλύψτε τις θεάσεις αιχμαλωτών στο Μαϊάμι και τον Άγιο Αυγουστίνο. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950, υπήρχαν αναφορές ότι οι μανάτες «έγιναν πιο άφθονες» στον κόλπο της Τάμπα και μερικοί εικάζεται ότι έγιναν μόνιμοι κάτοικοι του Crystal River.
Η ξαφνική αλλαγή στον πληθυσμό των αλάτων πιθανότατα συνέβη επειδή τα νερά της Φλόριντα άρχισαν να ζεσταίνονται. Ήταν πολύ παγωμένοι για τους μανάτες λόγω του Μικρή Εποχή των Παγετώνων. Αυτή η περίοδος διαλείπουσας ψύξης ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του 1200 και διήρκεσε μέχρι το 1800.
Η ομάδα προτείνει ότι καθώς τα φαινόμενα της Μικρής Εποχής των Παγετώνων εξασθενούσαν, τα αιχμάλωτα άρχισαν να επεκτείνουν την εμβέλειά τους προς τα βόρεια προς τη Φλόριντα. Η θέρμανση των νερών λόγω της κλιματικής αλλαγής που προκαλείται από τον άνθρωπο έπεισε στη συνέχεια τα αιχμάλωτα να μείνουν στη θέση τους και να αναπαραχθούν. Λογαριασμοί σε εφημερίδες από τα τέλη του 1800 και τις αρχές του 1900 περιγράφουν παρατήρηση μανατιών σε καταφύγιο ζεστού νερούΣυμπεριλαμβανομένων των καναλιών, των λιμανιών, των λεκανών για γιοτ, ακόμη και των περιοχών κοντά σε σταθμούς παραγωγής ενέργειας.
[Related: Meet the extinct sea cow that cultivated Pacific kelp forests.]
Σύμφωνα με την Επιτροπή Διατήρησης Ψαριών και Άγριας Ζωής της Φλόρινταο πληθυσμός των μανάτων της Φλόριντα εκτιμάται ότι είναι μεταξύ 8.350 και 11.730. Αναταξινομήθηκαν από απειλούμενα σε απειλούμενα σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό νόμο περί απειλούμενων ειδών το 2017, αφού οι πληθυσμοί τους άρχισαν να αλλάζουν επωνυμία. Ωστόσο, η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από τον άνθρωπο εξακολουθεί να αποτελεί απειλή για αυτούς τους ευγενικούς γίγαντες και αυτούς μπορεί να επαναταξινομηθεί ως υπό εξαφάνισημετά το πληθυσμός μειώθηκε επτά τοις εκατό μεταξύ 2017 και 2019.
«Η ρύπανση σκοτώνει πολύ από το θαλάσσιο χόρτο που τρώνε οι μανάτες», είπε ο Pluckhahn. «Επιπλέον, καθώς απογαλακτιζόμαστε από τα ορυκτά καύσιμα και κλείνουμε εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής, αφαιρούμε ένα καταφύγιο από αυτά».
VIA: popsci.com
