Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω Dragon Age: The Veilguard. Είτε εξερευνώ την αρχική βάση του παιχνιδιού στο ονειρικό Fade, είτε ένα δάσος που λαμπυρίζει με χρυσά φύλλα και άγρια μαγική ενέργεια, το παιχνίδι φαίνεται απλά υπέροχο. Και, αν έχετε την γραφική ιπποδύναμη για να το δείτε, προσφέρει επίσης μερικά από τα πιο πολυτελή ίχνη ακτίνων που έχω δει ποτέ. Υπάρχει ένα επίπεδο γυαλίσματος σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού, συμπεριλαμβανομένης της νέας προσέγγισής του στη μάχη με προσανατολισμό στη δράση, που είναι απλά υπέροχο να το βλέπεις.
Veilguard συνεχίζει την ιστορία του δεκαετούς Ιερά Εξέταση της Εποχής του Δράκουπου ξεχώρισε περισσότερο για το συγκλονιστικό τέλος του DLC του. Αποδείχτηκε ότι ο Σόλας, ένας από τους πιο επικίνδυνους συντρόφους σας, ήταν στην πραγματικότητα ένας θεός των Ξωτικών που ήθελε να καταστρέψει το Πέπλο, ένα όριο που δημιούργησε για να διαχωρίσει τον πραγματικό κόσμο από το γεμάτο πνεύμα Fade. Α, και εκεί παγίδευσε ακόμη περισσότερους κακούς θεούς των Ξωτικών. Ο Σόλας θεωρούσε τον εαυτό του ήρωα, αλλά το ίδιο και ο Thanos της Marvel.
Αυτή τη φορά, παίζετε ως Ρουκ, έναν νέο νεοσύλλεκτο που επιστρατεύεται από τη σειρά Varric για να εντοπίσει τον Σόλας προτού γκρεμίσει το Πέπλο. Αυτό συμβαίνει νωρίτερα από ό,τι νομίζετε — η ομάδα σας τον βρίσκει και σταματά το μαγικό του τελετουργικό στην πρώτη σας αποστολή. Αλλά κάνοντάς το αυτό, απελευθερώνονται δύο πολύ εξοργισμένοι θεοί των Ξωτικών, οι οποίοι προχωρούν να σπέρνουν τον όλεθρο στο Thedas.
Η BioWare δεν χάνει χρόνο για να επιδείξει τη νέα της αισθητική Εποχή του Δράκου. Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού είναι πιο στυλιζαρισμένοι από ό,τι μέσα Ανάκρισηαλλά δεν με πείραξε η μικρή απώλεια στον ρεαλισμό. Αν μη τι άλλο, κάνει αυτό το λήμμα να φαίνεται πιο ξεχωριστό από το προηγούμενο Εποχή του Δράκου τίτλους. Η αίσθηση του στυλ μεταφέρεται και σε κάθε περιβάλλον. Ο Φάρος, η βάση των εργασιών σας, είναι μια εκπληκτική σειρά από μεσαιωνικά κτίρια που επιπλέουν στη μέση μιας ονειρικής, μαγικής καταιγίδας. Συχνά έβρισκα τον εαυτό μου να κοιτάζει την απόσταση του Fade, φαντάζομαι τι άλλο βρισκόταν πέρα από τον ορίζοντα. Αυτό είναι κάτι που βρέθηκα να κάνω σε κάθε νέα τοποθεσία, η λεπτομέρεια στον κόσμο παραπέμπει σε χιλιάδες ανείπωτες ιστορίες.
Για ένα παιχνίδι που ήταν και υπέφερε μερικά (συμπεριλαμβανομένης της απώλειας του αρχικού του διευθυντή δημιουργικού, Mike Laidlaw), Dragon Age: The Veilguard είναι εκπληκτικά καλά κατασκευασμένο. Και σε όλη τη διάρκεια των είκοσι ωρών μου με το παιχνίδι (μέχρι στιγμής), είναι αυτό το επίπεδο χειροτεχνίας και ποιότητας που εκτιμώ περισσότερο.
Αν και η ιστορία δεν είναι ακριβώς πρωτοποριακή, δεν μπόρεσα να το βάλω κάτω Dragon Age: The Veilguard γιατί είναι μεγάλη χαρά να παίζεις. Το νέο σύστημα μάχης είναι πιο προσανατολισμένο στη δράση από πριν (σκεφτείτε τη διαφορά μεταξύ Mass Effect 1 και 2), με κοντέρ και ιδιαίτερες κινήσεις που θυμίζουν τα πρόσφατα Θεός του πολέμου. Δεν μπορείτε να ελέγξετε άμεσα τους συντρόφους σας, αλλά μπορείτε να τους ζητήσετε να αναπτύξουν ειδικές ικανότητες που μπορούν είτε να σας βοηθήσουν είτε να επιτεθούν στους εχθρούς σας. Είναι ένα καλά ισορροπημένο σύστημα που κάνει τις μικρές συναντήσεις να αισθάνονται πραγματικά διασκεδαστικές και επιτρέπει μερικές επικές μάχες με το αφεντικό (μερικές από τις οποίες έχουν διαρκέσει σχεδόν 10 λεπτά και άφησαν το χειριστήριό μου ιδρωμένο).
Καθώς ανεβαίνετε επίπεδο, μπορείτε να προσαρμόσετε τον χαρακτήρα σας σύμφωνα με τις προτιμήσεις σας Veilgaurd’s τεράστιο δέντρο δεξιοτήτων. Έχω ακονίσει τη Ρουκ μου να είναι μια αστραπιαία διπλό σπαθί που κρατά Rogue που δεν φοβάται να χτυπήσει το τόξο της για περιστασιακά χτυπήματα στο κεφάλι. (Μπορείτε επίσης να επιλέξετε από τα μαθήματα Warrior και Mage από νωρίς, τα οποία θα πρέπει να είναι αρκετά αυτονόητα.) Κάθε δέντρο δεξιοτήτων έχει τρεις εξειδικεύσεις: Rogues, για παράδειγμα, μπορούν να επιλέξουν να είναι Veil Rangers (με έμφαση στην τοξοβολία), Saboteurs (με εξειδίκευση σε παγίδες και δηλητήριο) ή Μονομαχίες. Προσωπικά, είμαι κορόιδο για τη δράση με το διπλό σπαθί του Duelist.
Οι μάχες μπορεί να γίνουν ταραχώδεις, και ευτυχώς Dragon Age: The Veilguard αποδίδει αρκετά καλά για να συμβαδίζει. Ενώ έπαιζε σε υπολογιστή που τροφοδοτείται από AMD Ryzen 9 7950X και NVIDIA RTX 4080 Super GPU, το παιχνίδι κατάφερε να παραμείνει πολύ πάνω από τα 100 fps ενώ έπαιζε σε 4K με DLSS, γραφικά “Ultra” και ρυθμίσεις ανίχνευσης ακτίνων. Εάν διαθέτετε το υλικό για να το υποστηρίξετε, αυτό πιθανότατα θα γίνει μια νέα παράσταση για τις δυνατότητες ανίχνευσης ακτίνων: Ο φωτισμός από τον ήλιο και τα μαγικά στοιχεία χτυπούν ρεαλιστικά τους χαρακτήρες και το περιβάλλον και οι σκιές σε όλο τον πίνακα φαίνονται πιο φυσικές.
Αλλά και με έκπληξη το διαπίστωσα Veilguard ήταν επίσης πολύ δυνατή η αναπαραγωγή στο Steam Deck μου, αν και με χαμηλές ρυθμίσεις γραφικών (σίγουρα χωρίς ανίχνευση ακτίνων) και βασικά 30 έως 40 fps. Αυτός σίγουρα δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να παίξετε, αλλά είναι χρήσιμος για την αντιμετώπιση πλευρικών αποστολών στο κρεβάτι ή εν κινήσει. Δεδομένου του πόσο καλά αποδίδει σε μια απλή συσκευή χειρός, θα στοιχημάτιζα ότι το παιχνίδι θα έπαιζε καλά σε GPU χαμηλού και μεσαίου εύρους, καθώς και σε κονσόλες, χωρίς πολύ ιδρώτα. (Και αν θέλετε να απολαύσετε προηγμένες δυνατότητες ανίχνευσης ακτίνων από τον καναπέ σας, υπάρχει για το.)
Πέρα από το να δείχνεις υπέροχος, Veilguard με κράτησε κολλημένο λόγω της προσοχής της BioWare στους χαρακτήρες της. Μου άρεσε η βόλτα στο Docktown με τη Neve, η οποία ενθουσίασε τον χαρακτήρα μου (επίσης έναν συνάδελφο Shadow Dragon) συζητώντας πόσο πολύ αγαπούσε τη γειτονιά της. Βοήθησα τον Davrin να συμβιβαστεί με τον νέο του ρόλο, μεγαλώνοντας έναν από τους τελευταίους Griffon στον κόσμο και έμαθα για το τραύμα πίσω από την τυπικά ζεστή συμπεριφορά της Bella. Ως συνήθως, μπορείτε να έρθετε σε ρομαντική σχέση με οποιονδήποτε από τους συντρόφους σας (πώς γίνεται να μην αγαπάτε τη Neve;) και εξακολουθείτε να έχετε πολλή πλάκα να προσπαθείτε να δημιουργήσετε αυτές τις σχέσεις.
Θα παραδεχτώ, ήταν απλώς ωραίο να περάσω μερικές ώρες οδηγώντας μια ομάδα άξιων πράξεων για να σώσει τον κόσμο από αδυσώπητες πιθανότητες. Αυτό είναι σχεδόν κάθε ιστορία RPG και περιπέτειας, σίγουρα, αλλά ποιος μπορεί να αρνηθεί την ευχαρίστηση να σκοτώνεις μερικούς κακούς θεούς; (Το να φέρω τα συνδυασμένα ταλέντα των συνθετών Hans Zimmer και Lorne Balfe για να σκοράρουν το παιχνίδι πιθανότατα με έκανε επίσης λίγο πιο συναισθηματικό.)
Μετά Baldur’s Gate 3 δεν κατάφερε να με αρπάξει (θα επανέλθω σε αυτό, το ορκίζομαι!), το φοβόμουν Dragon Age: The Veilguard θα ήταν άλλη μια απογοήτευση. Αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν ακριβώς το είδος του θεάματος που χρειαζόμουν: Είναι όμορφο να το βλέπεις, διασκεδαστικό να παίζεις και απόλαυσα πραγματικά τη νέα παρτίδα χαρακτήρων. Είναι το BioWare στα καλύτερά του – ελπίζω απλώς να μπορούν να κάνουν το ίδιο για το .
