Unknown 9: Awakening Review Summary

Ένα πράγμα που λείπει εδώ και χρόνια στη βιομηχανία των video games είναι τα νέα IP, μιας και οι μεγάλες εταιρείες του χώρου έχουν την τάση να αναμασούν ξανά και ξανά τις ίδιες ιδέες και να μας σερβίρουν remasters, remakes, spin-offs ή sequels. Ως εκ τούτου, η έλευση του Unknown 9: Awakening θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χαρμόσυνη, με δεδομένο ότι έχει αναπτυχθεί από μια ταλαντούχα εταιρεία, η οποία έχει ενταχθεί εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια στο δυναμικό της Bandai Namco. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το Awakening είναι μονάχα ένα μικρό μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, μιας και το σύμπαν του Unknown 9 πλαισιώνεται από ένα κόμικ, μια τηλεοπτική σειρά, μια τριλογία βιβλίων και μια σειρά podcast.

Το Unknown 9: Awakening αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Reflector Entertainment στην προσπάθειά της να φέρει όλο και περισσότερους παίκτες στους κόλπους του σύμπαντός της, και τουλάχιστον στα χαρτιά δείχνει να πληροί όλες τις προϋποθέσεις. Αφηγείται μια ιστορία σε ένα νέο σύμπαν που έχει δημιουργηθεί εκ του μηδενός, έχει την ταλαντούχα ηθοποιό Anya Chalotra (The Witcher) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και κυρίως τις πλάτες της Bandai Namco. Θεωρητικά λοιπόν αυτή τη στιγμή θα μπορούσαμε να μιλάμε για έναν νέο συναρπαστικό τίτλο, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει τις προσδοκίες μας. Το γιατί θα το δούμε παρακάτω.

Η ιστορία που αφηγείται το Awakening λαμβάνει χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα, και ο παίκτης αναλαμβάνει τον έλεγχο της Haroona, μιας νεαρής κοπέλας η οποία έχει την δυνατότητα να ταξιδεύει σε μια μυστηριώδη παράλληλη διάσταση που ονομάζεται “The Fold”. Η ύπαρξη αυτής της διάστασης είναι γνωστή σε δύο ακόμη παρατάξεις, την Light Year Society (LYS) και τους Ascendants, με τη δεύτερη να έχει ουσιαστικά αποσχιστεί από την πρώτη, ακολουθώντας τη δική της ατζέντα. Αμφότερες θέλουν να εξερευνήσουν το Fold και να αποκτήσουν πρόσβαση στη γνώση και στη δύναμή του, που φαίνεται να πηγάζει από εννιά οντότητες, τους λεγόμενους Unknown 9, οι οποίοι αψηφούν τα όρια του χωροχρόνου.

Παρότι το lore είναι εξαιρετικά πλούσιο, και ομολογούμε ότι αρχικά μας κέντρισε το ενδιαφέρον, από κάποια στιγμή και μετά χάσαμε κάθε διάθεση να εντρυφήσουμε σε αυτό. Οι χαρακτήρες είναι ως επί τω πλείστον κακογραμμένοι και δυστυχώς σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται και η Haroona, αλλά και ο κεντρικός villain. Οι διάλογοι είναι βαρετοί, καθώς οι NPC αποκαλύπτουν περισσότερες πληροφορίες για το ιστορικό τους, όμως οι πληροφορίες αυτές είναι απλά άχρηστες και δεν προχωρούν την πλοκή, αλλά ούτε και μας βοηθούν να καταλάβουμε το γιατί οι χαρακτήρες αυτοί αποφάσισαν να ενταχθούν στην LYS ή να αποσχιστούν από αυτήν.

Ένα μεγάλο κομμάτι της πλοκής αποκαλύπτεται μέσω της περιβαλλοντικής αφήγησης, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συλλογή δεκάδων collectibles, τα οποία ως επί τω πλείστον βρίσκονται στα πιο απίθανα σημεία και ο εντοπισμός τους είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Στην κατηγορία των collectibles εντάσσονται και τα Anomalies, τα οποία σας ανταμείβουν με skill points, που σας επιτρέπουν να αναβαθμίσετε τον χαρακτήρα σας, μέσω τριών ξεχωριστών skill trees. Αυτή τολμούμε να πούμε ότι είναι μια εξαιρετικά βλακώδης ιδέα. Ακόμη πιο τραγελαφικό βρίσκουμε το γεγονός ότι πρέπει να ξοδέψετε skill points για να ξεκλειδώσετε την δυνατότητα να εντοπίζετε τα collectibles και κατ’ επέκταση τα Anomalies μέσω του Fold, μέσω μιας ιδιότητας παρόμοιας με αυτής του Eagle Vision του Assassin’s Creed. Το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι ακόμα και στην περίπτωση που συλλέξετε όλα τα skill points, αυτά δεν επαρκούν για να ξεκλειδώσετε όλες τις αναβαθμίσεις και στα τρία skill trees.

Εξίσου εκνευριστικά είναι και τα άφθονα “points of no return”. Με τον όρο αυτό αναφερόμαστε σε πόρτες, τοίχους ή άλλα περιβαλλοντικά εμπόδια, τα οποία άπαξ και τα περάσατε δεν μπορείτε να επιστρέψετε σε προηγούμενες περιοχές του ίδιου χάρτη. Με άλλα λόγια αν κάνετε το λάθος να ανοίξετε μια πόρτα λόγου χάρη, δεν μπορείτε να επιστρέψετε πίσω για να συλλέξετε τυχόν collectibles που έχουν διαφύγει της προσοχής σας. Η μόνη λύση είναι να κάνετε τακτικά save, ώστε σε περίπτωση λάθους να επιστρέψετε σε κάποιο προηγούμενο checkpoint, αλλά ακόμα και σε αυτό το κομμάτι το παιχνίδι σας περιορίζει, παρέχοντάς σας μόλις εννιά save slots.

Σε ότι έχει να κάνει με το σύστημα μάχης, τα πράγματα αποκτούν λίγο μεγαλύτερο ενδιαφέρον, χάρη στις υπερφυσικές ιδιότητες της πρωταγωνίστριας. Η κυριότερη, αλλά και πιο εντυπωσιακή, εξ’ αυτών είναι το λεγόμενο “stepping”, μιας και μέσω της ιδιότητας αυτής, μπαίνετε στην κυριολεξία μέσα στα σώματα των αντιπάλων σας και μπορείτε να τους ελέγξετε για να επιτεθείτε σε άλλους εχθρούς, να σαμποτάρετε μηχανές, ή απλά να τους μετακινήσετε προς το μέρος σας, ώστε να τους αποτελειώσετε με ένα stealth takedown. Στην αρχή μπορείτε να μπείτε σε έναν μόλις εχθρό, όμως αν ξεκλειδώσετε όλες τις Umbric Abilities, όχι μόνο μπορείτε να εκτελέσετε διαδοχικά “steps”, αλλά κάθε step προκαλεί μεγαλύτερο faze damage στους αντιπάλους σας. Ως προς το τι ακριβώς είναι το faze damage να σημειώσουμε ότι αποτελεί έναν ξεχωριστό τύπο ζημιάς, ο οποίος έχει ως αποτέλεσμα να βγάλετε προσωρινά τον αντίπαλό σας έξω από το σώμα του, δίνοντας σας την δυνατότητα να τον αποτελειώσετε με μια πιο ισχυρή melee επίθεση.

Κατά μια έννοια οι μάχες του Unknown 9: Awakening ισοδυναμούν με την επίλυση ενός puzzle, αφού το παιχνίδι σας παρέχει πολλούς τρόπους για να βγείτε από μια δύσκολη κατάσταση. Μπορείτε να τραβήξετε κοντά σας ή να σπρώξετε τους εχθρούς προς τα πίσω, στέλνοντας τους λόγου χάρη να πέσουν σε ένα γκρεμό ή να προσγειωθούν πάνω σε ένα δοχείο με εκρηκτικά, να κρυφτείτε στα ψηλά γρασίδια για να τους αποτελειώσετε με stealth takedowns, να κάνετε step σε αυτούς για να τους αποδυναμώσετε ή για να ξεπαστρέψετε όσο το δυνατόν περισσότερους αντιπάλους ή απλά να ορμήξετε μπροστά και να επιτεθείτε με τις γροθιές σας. Με δεδομένο ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα εισάγονται νέοι τύποι εχθρών, όπως οι πανίσχυροι Gearheads που θυμίζουν λίγο τους Big Daddies του BioShock, οι μάχες καταφέρνουν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον σας.

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι στα 2-3 τελευταία κεφάλαια της ιστορίας, η ελευθερία στην προσέγγιση ενός encounter είναι σαφέστατα μειωμένη. Οι χώροι στους οποίους καλείστε να πολεμήσετε δεν επιτρέπουν να εφαρμόσετε stealth τακτικές ή να χρησιμοποιήσετε το περιβάλλον προς όφελος σας, αντ’ αυτού πρέπει να βασιστείτε αποκλειστικά στις γροθιές σας και στις umbric abilities σας. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στα λιγοστά boss fights του παιχνιδιού, στα οποία θα πρέπει πρώτα να προκαλέσετε αρκετό faze damage για να κάνετε stun τους αντιπάλους σας και μετά να επιτεθείτε με μια burst attack.

Ανεξάρτητα από το επίπεδο δυσκολίας που επιλέξετε, ο βαθμός πρόκλησης είναι αρκετά χαμηλός, λόγω της χαμηλής τεχνητής νοημοσύνης και των πανίσχυρων υπερφυσικών ιδιοτήτων σας. Το τελικό boss ενδέχεται να σας ζορίσει λίγο παραπάνω, μιας και πολλές από τις επιθέσεις του δεν μπορούν να μπλοκαριστούν (θα πρέπει υποχρεωτικά να κάνετε dodge) και τα περιθώρια αντεπίθεσης είναι εξαιρετικά στενά, αλλά μέχρι εκεί.

Περνώντας στο οπτικοακουστικό κομμάτι, μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι η Reflector Entertainment δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι καλύτερο, παρά το υψηλό budget που φέρεται να είχε στη διάθεσή της. Τα γραφικά είναι στην καλύτερη περίπτωση last-gen, ενώ δεν έχει δοθεί η ίδια προσοχή σε όλα τα μοντέλα των χαρακτήρων και των εχθρών, αλλά ούτε και στο level design, το οποίο δεν καταφέρνει να γοητεύσει τον παίκτη και να του ενσταλάξει την ανάγκη να εξερευνήσει τον χάρτη. Το frame rate είναι ως επί τω πλείστον σταθερό και δεν προκαλεί πρόβλημα στην απόκριση των controls, τουλάχιστον στο Xbox Series X. Οι ερμηνείες των ηθοποιών στέκονται σε αρκετά υψηλό επίπεδο, αλλά το soundtrack περνά στην κυριολεξία απαρατήρητο, μιας και ούτε ένα μουσικό θέμα δεν κατάφερε να μας προκαλέσει εντύπωση.

Το review βασίστηκε στη ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού, η οποία μας παραχωρήθηκε από τη Bandai Namco Hellas.